Onze correspondent in Frankrijk

Wonen en werken in La Douce France

Stukjes en chansons.

Frankrijk, je haat het of je houdt ervan. Voor velen is het nog steeds het ideale vakantieland. Anderen mijden het of rijden er, vloekend op de Boulevard Périphérique, liefst zo snel mogelijk doorheen op weg naar Spanje of Italië.

Frankrijk, ze spreken er alleen Frans en dan nog vreselijk snel. Een buitenlandse toerist heeft eigenlijk een encyclopedische kennis van de France taal en cultuur nodig om met échte kennis van zaken door het land te kunnen reizen. Maar gelukkig zijn er genoeg Frankrijk duiders, waaronder de buitenlandse correspondenten, die het nog leuk vinden ook om, meestal vanuit Parijs, ons op de hoogte te houden van de ontwikkelingen in dit merkwaardige land. Kees Brusse was er één, Philip Freriks een andere. En nu is er Frank Renout.

Auteur

Frank Renout is correspondent voor verschillende Nederlandse en buitenlandse media in Frankrijk, waaronder het NOS-journaal. Ooit werd hij in de Volkskrant als volgt getypeerd:

Volgens mij heb ik nog nooit iemand gezien die zo Frans is. Die zwartgrijze dos, die neusvleugels, die ogen die wat dichter bij elkaar staan, die warme, bijna ronkende dictie. Die naam. Frank Renout is franser dan Frankrijk zelf.

Dit boekje bestaat uit 60 columns van twee pagina’s. Een greep uit de titels: Kaas, Brunette, French lover, Hollande, Champs-Élisées, Wijn, Gainsbourg, Topkok, Eiffeltoren, Loodgieter, Baguette, Hallyday, Op tijd komen, Mbappé, en 2CV. U ziet: franser kan het niet.

Het eerste verhaal, getiteld Patteland, is al een prachtige binnenkomer over het chaotische dorpje waar Frank woont en het aldaar begraven van boerenonderbroeken. Gruw met de Fransen mee over een Engelsman die de topkaas Beaufort tot fondue wil smelten. Wist u dat er een boek is verschenen met de beste grappen van de voormalige president Hollande? En dat de 37.000 bewakingscamera’s op de Champs-Élysées nauwelijks worden gebruikt tegen criminelen, maar veel meer tegen verkeersovertredingen?

Frankrijk blijkt overigens lang niet meer wijnland nummer 1. Volgens specialisten bleken de Verenigde Staten de meeste wijn te drinken. Italië de meeste wijn te maken en Spanje de meeste wijngaarden te hebben. In Frankrijk hoort wijn echter nog altijd bij het joie de vivre.

Tijdens een zakenreis overlijden bij een bordeelbezoek wordt in Frankrijk gezien als een bedrijfsongeval, waardoor de nabestaanden gewoon aanspraak op hun uitkeringsrecht kunnen maken. Een Franse versie van The American Dream bestaat ook. Alan Geaam uit Liberia vluchtte als kind met zijn ouders naar Libanon. In Frankrijk beland met een toeristenvisum begint hij als bordenwasser. Nu is hij topkok met een Michelinster.

De Eiffeltoren is ooit beklommen door een olifant. Fransen brengen hun vakantie het liefst door in eigen land, maar smullen van boeken over verre reizen. Prachtig is het verhaal over de ‘geboorte’ van de baguette in 1793, inmiddels door de Unesco erkend als beschermd cultureel erfgoed.

Fransen komen nooit op tijd (dat hebben zo overigens gemeen met andere Mediterrane volken; AK).

Frank Renaud is een liefhebber van het Franse chanson en steekt dat ook in dit boekje niet onder stoelen of banken. In verschillende columns wordt aandacht besteed aan bepaalde liederen en/of artiesten. Door middel van een QR-code aan het eind van zo’n stukje zijn de genoemde chansons via Spotify te beluisteren. Een extra attractie van dit boekje. En zo kun je niet alleen lezen over, maar ook nog luisteren naar onder andere Barbara, Carla Bruni, Juliette Gréco, Dalida en natuurlijk Jacques Brel.

Leuk om te lezen, zelfs voor Frankrijk-haters.

Frank Renout – Onze correspondent in Frankrijk. ISBN 978-90-8989-942-2, 128 pagina’s, € 15,99. Amsterdam: Uitgeverij TERRA 2023.

Geplaatst in Alle Boeken, Columns, Cultuur, Europa | Reacties uitgeschakeld voor Onze correspondent in Frankrijk

Ontijd

Heb je recht op een stijlvolle dood?

Afgedwongen confrontatie.

Leo heeft als schilder/tekenaar altijd een flamboyant leven geleid. Hij haalt zijn neus op voor burgerlijkheid, trouwt tweemaal een vrouw met ‘Schwung’ en gaat later weer van ze scheiden. In die tijd wordt hij vader van Bobbi, Jarel en Liedje. Vrijheid blijheid, dat is de kern van zijn bestaan. Maar het lot houdt geen rekening met deze keuze en doet hem een hersenbloeding cadeau. Hij overleeft die, maar zijn tekenhand is vanaf dat moment tot volledige machteloosheid gedwongen. Tekenen is altijd het belangrijkste in Leo’s leven geweest, nu hem dat ontnomen is wil hij niet meer verder. Zijn leven is zinloos geworden. Hij besluit een einde aan zijn leven te maken. Hij vertelt zijn kinderen afzonderlijk wat hij van plan is. Ze reageren elk naar hun eigen leven, hun eigen karakter hen oplegt. Geen van de kinderen heeft een warme relatie met Leo en die realiseert zich nu dat een traumatisch verlies uit zijn eigen verleden daarvan waarschijnlijk de oorzaak is geweest. Als jong kind  maakte zijn moeder een einde aan haar leven. Het heeft hem altijd achtervolgd. Kan hij nu hetzelfde doen, al zijn de kinderen volwassen? Hij gaat in gesprek met zijn kinderen. Vertelt ze dat hij een stijlvolle dood wil, dat hij niet wil wachten op een tweede hersenbloeding die hem zelfstandig handelen onmogelijk zal maken.

Bobbi, Jarel en Liedje zoeken ieder apart hun vader op en gaan diepgaand met hem in gesprek. Ze dwingen hem tot confrontatie, stellen vragen over vroeger, vragen hem verantwoording af te leggen. De rustige familie is wakker geschud, als aarde die wordt omgewoeld om later bloemen te laten bloeien. Leo wordt er onrustig van. Zijn zelfgekozen levenseinde – hij wil het per se geen zelfmoord of zelfdoding noemen – blijkt opeens geen persoonlijke keuze meer te zijn nu hij zijn kinderen en ook zijn ex-partners erbij betrokken heeft. Toch wil hij doorzetten. Hij heeft recht op een goede, een stijlvolle dood. Hij, de flamboyante flierefluiter, laat zich toch niet op het laatste moment van zijn leven door een ander de wet voorschrijven? Hoe loopt dit af? Kiest Leo voor de dood of uiteindelijk toch voor het leven?

Auteur

Judith de Graaf (1964) studeerde psychologie en specialiseerde zich tot psychotherapeut en systeemtherapeut. Ze werkte in verschillende GGZ-instellingen en begon haar eigen praktijk in Utrecht. De Graaf begon in 2015 met het schrijven van fictie. Ze volgde op de schrijversvakschool cursussen verhalen- en romanschrijven. Ze schreef over haar vak. Korte verhalen verschenen in het literair tijdschrift Extaze en het online tijdschrift Ei.

Ontijd is een boek vol vragen. De lezer krijgt die beantwoord, maar kan zich lezenderwijs ook afvragen hoe hij zélf zou reageren wanneer hij in de schoenen stond van Leo of een van diens kinderen. Dat maakt het boek tot een waardevolle confrontatie met jezelf.

Vlot van stijl, rustig geschreven. Mooi debuut.

Judith de GraafOntijd. Familieroman over voltooid leven. ISBN 9-789-0805-642-06, 248 pagina’s, € 21,98. Maassluis: Uitgeverij De Brouwerij 2023.

Geplaatst in Alle Boeken, Fictie, Ziekte en dood | Reacties uitgeschakeld voor Ontijd

Dagboek van een moordzaak

Op zoek naar het meisje van Teteringen

Zesendertig maanden onderzoek.

In 1990 werd in het West-Brabantse dorp Teteringen het lichaam gevonden van een jong meisje. Ze was gehuld in een deken en een stuk vloerbedekking. De vindplaats was in de bossen bij het Cadettenkamp. Het ging om een meisje van omstreeks 17 jaar, ze was 1 meter 61 en had een negroïde uiterlijk. Ze was gemarteld. Op haar lichaam was te zien dat er sigarettenpeuken waren uitgedrukt. Haar identiteit was onbekend. Het meisje werd een week na haar vondst anoniem begraven. Op haar steen stond de tekst Doordat wij jou gedenken , krijg jij het eeuwig leven. Ondanks intensief speurwerk van de politie is nog steeds niet bekend wie het meisje was. Jongedijk vond dit onverdraaglijk en hij begon aan zijn eigen onderzoek. Zijn verslag geeft een goed inzicht in zijn activiteiten. Het lijkt er op dat hij ongeveer alles heeft gedaan wat mogelijk was. Zijn doorzettingsvermogen en zijn geduld zijn bewonderingswaardig.

Auteur

Theo Jongedijk (1952) is een gepensioneerde Telegraaf journalist. Hij was correspondent voor zijn krant in Berlijn. Als gepensioneerde ging hij wonen in Teteringen bij Breda. In 2019 betrad hij voor het eerst het plaatselijke kerkhof en zag de grafsteen van Het meisje van Teteringen. Het ontbreken van een naam, een geboorte- en sterfdatum op de grafsteen maakte veel indruk op hem. Hij begon aan een grondig onderzoek. In Dagboek van een moordzaak doet hij uitgebreid verslag van zijn zoekactie.

Tamelijk veel kritiek heeft Theo op de politie. Hij vond hun onderzoek te eenzijdig. Zij volgden een spoor dat leidde naar Antwerpen. Daar hoopten ze de daders te vinden. Theo ondervond weinig medewerking van de politie. In een gesprek met het cold case team werd er wel naar hem geluisterd, maar hij kreeg geen informatie. Hij gaf hen de nodige gegevens, maar er werd niets toegezegd. Hij hoopt dat ze er toch iets mee doen. Erg jammer vond hij het dat hij de dossiers niet mocht inzien. Heel vreemd vindt hij het dat de rechercheurs die de leiding hadden van het onderzoek de plaats delict niet hebben bezocht.

Zesendertig maanden duurt het onderzoek van Jongedijk. Hij hield het vol, omdat er momenten waren waarop hij dacht dat hij verder kwam. Dit boek is een terugblik op wat hij sinds 2019 te weten is gekomen. Er deden zich ook nieuwe ontwikkelingen voor. Volgens hem is de moordzaak van het meisje van Teteringen niet dood, maar springlevend. Er zijn nog altijd mensen, ook na ruim drie decennia, die hier meer van weten. Als zij gaan praten kunnen zij vertellen wat er is gebeurd. Theo is er van overtuigd dat de sleutel tot de oplossing van dit moordmysterie ligt daar waar het meisje is gevonden: in het Cadettenkamp. Deze plaats is tamelijk onbekend en ligt nogal geïsoleerd. De daders moeten de plaats hebben gekend.

Het ging om een gekleurd meisje. Logisch dat Theo daar rekening mee hield. In Teteringen woonden uitsluitend blanke mensen. Er was het kindertehuis Maria Rabboni, waar indertijd zowel witte als donkere kinderen woonden. De politie heeft daar geen onderzoek verricht. Zij volgden een spoor naar Antwerpen. Vlakbij het Cadettenkamp werd op een parkeerplaats een defecte auto achtergelaten. De inzittenden bleken Marokkaanse mannen uit Antwerpen te zijn.  Op grote schaal werd onderzoek verricht in het zuiden van Noord-Brabant en in Antwerpen. Geen enkel ‘roodlichtobject’ werd overgeslagen. Jongedijk ging zelf op onderzoek in Maria Rabboni. Hij ontdekte dat daar een donker meisje had gewoond. Het Surinaamse meisje Gina Vreedzaam. Zij werd prostituee en werd vermoord. Waren er verbanden?

Jongedijk blijft zoeken naar donkere meisjes uit die tijd en in die omgeving. Er ontstaat een lijst. Wie is het meisje van Teteringen? Is het Selma, Shabana, Arona, Soeti, of Bouchra?  Theo hoopt dat het cold caseteam met de nu beschikbare namen en een enkele klassenfoto waarop een onbekend donker meisje staat nader onderzoek verricht en er nu echt werk van gaat maken.

Het is hartverwarmend hoe deze gepensioneerde journalist echt alles in het werk stelt om de identiteit van dit vermoorde meisje te vinden.

Theo Jongedijk – Dagboek van een moordzaak. ISBN 978-90-831112-8-5, 171 pagina’s, € 20,00. Breda: Woordmagie 2022.

Geplaatst in Alle Boeken, Misdaad, Non Fictie | Reacties uitgeschakeld voor Dagboek van een moordzaak

Zonder genade

Slachtoffer of dader?

Door het verleden ingehaald.

Rechter Esmée heeft alles wat haar hartje begeert. Ze is blij met haar man, haar zoontje, haar mooie huis en haar werk. Totdat ze via een briefje met haar eigen verleden wordt geconfronteerd…

Als Jill oppast op Esmée’s zoontje wordt buiten de villa haar ex Lee vermoord. Hoofdinspecteur Rani Diaz, net terug van vakantie, kan samen met haar team tegelijk aan de slag. In het bos bij het huis van de rechter wordt de zweefteef Mila aangetroffen, die zich verdacht gedraagt. Zo begint de negentiende Rani Diaz thriller.

Auteur

Sterre Carron (pseudoniem, Antwerpen 1957) is een Vlaamse thrillerschrijfster. Zij werkte oorspronkelijk in de medische sector, eerst in Afrika en later bij het Antwerpse Instituut voor Tropische Geneeskunde. Sinds ze in 2013 debuteerde met Mara publiceert ze twee buitengewoon spannende en veelgelezen thrillers per jaar met in de hoofdrol de Mechelse hoofdinspecteur Rani Diaz, aan wie niets menselijks vreemd is. Ze kan heel empathisch zijn, maar ook heel chagrijnig. Haar moeizame verhouding met haar baas, commissaris Van Damme, is een running gag in de serie. In elk deel krijgt de lezer als welkome toegift de nieuwste ontwikkelingen van Rani’s chaotische privéleven.

Rani ziet niet direct een motief. Daarom vraagt ze zich af of Lee wel het beoogde slachtoffer was of dat er sprake was van een vergismoord. Ze voelt aan haar water dat de verklaringen van Jill, Mila en Esmée niet helemaal of helemaal niet kloppen. Omdat ze zo gauw haar vinger nergens achter kan krijgen laat ze haar team graven in het verleden van deze vrouwen. Er is veel gedegen politiearbeid nodig om de puzzel te leggen.

Ondertussen heeft Rani moeite met de plannen van haar inwonende tienerzusje om haar vader in Zuid-Amerika te gaan bezoeken, Ze kan haar maar moeilijk loslaten.

Bovenstaande ontwikkelingen worden regelmatig onderbroken door korte stukken over een ongelukkige jongeman, wiens korte leven uit louter ellende lijkt te bestaan. Wat heeft dit met de moord op Lee te maken? De relevantie van deze verhaallijn wordt pas tegen het einde van het boek duidelijk.

Ook nu wordt de lezer direct bij de strot gegrepen. Carron laat haar of hem niet meer los tot het moment van de geloofwaardige ontknoping. Het is genieten van de dialogen tussen Rani en haar teamleden Bert en Fien. Krengige vrouwen en hoog van de toren blazende mannen worden terecht genadeloos geportretteerd. De plot is zoals altijd goed uitgewerkt zonder losse eindjes.

Sterre heeft me weer een aantal plezierige en spannende uren gegeven. Chapeau!

Sterre Carron – Zonder genade. Een Rani Diaz thriller. ISBN 978-90-8330-710-7, 335 pagina’s, € 22,50. Westerlo (B.): Phoenix Books, derde druk 2023.

Geplaatst in Alle Boeken, Detective / Thriller | Reacties uitgeschakeld voor Zonder genade

Pleidooi voor pulp

De aantrekkingskracht van de Bouquetreeks en aanverwante boekjes

Opmerkingen van een collega-schrijver.

Ze liggen niet in de boekhandel, maar in de supermarkt. Zogenaamde damesromannetjes, vaak uit de Bouquetreeks, of, in de ogen van velen, pulpboekjes. Op het omslag zie je twee aantrekkelijke personen afgebeeld, een man en een vrouw. De inhoud volgt een vast stramien. Bij de eerste ontmoeting irriteert hij haar door zijn arrogante of botte gedrag. Maar na een aantal verwikkelingen vallen zij aan het eind van het verhaal elkaar in de armen, wat wordt bezegeld met een liefdeskus. Het genre wordt verketterd door de ‘kenners’, literatuurwetenschappers, auteurs van ‘echte’ romans en de media. Maar deze boekjes worden wel door miljoenen mensen, veelal vrouwen maar niet uitsluitend, gelezen. De ‘serieuze schrijver’ Kees ’t Hart is één van hen. Ook uw recensent leest ze best graag.

Auteur

Kees ’t Hart (Den Haag, 1944) is schrijver, dichter en literatuurcriticus voor De Groene Amsterdammer. Hij studeerde Nederlandse taal- en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam en was onder meer studiebegeleider Cultuurwetenschappen aan de open Universiteit. Voor het voetbaltijdschrift Hard Gras stelde hij een nummer over Sportclub Heerenveen samen.

In het voorwoord geeft ’t Hart klip en klaar weer waar het hem op gaat. Ik hou van deze romans, ik lees ze nog steeds, nee, niet altijd, ik bewonder de schrijvers ervan en ik ben solidair met ze. Blijkbaar wil ik graag over verliefdheid en overgave lezen. En daar gaan deze boeken over…ik ben er al jaren van overtuigd dat deze boeken een belangrijke rol (moeten) spelen in de leescultuur. Ik vind dat ze zichtbaarder moeten zijn en dat we moeten ophouden (en wel nu!) om er in denigrerende termen over te schrijven en te praten. Het is een belangrijk en interessant genre dat meer aandacht verdient. Zonder deze ‘lectuur’ zal de leescultuur langzaam verdwijnen.

De schrijver las 50 romans uit het genre. U vindt ze aan het eind van zijn boekje vermeld, evenals de overige geraadpleegde literatuur en een lijst van veel voorkomende woorden. In de opsomming van titels trof ik bekende auteursnamen als Barbara Cartland en Nora Roberts. Hij vroeg zich af wat de fascinatie voor deze boeken uitmaakte. Wat drijft de lezeressen en wat drijft hemzelf? Er ligt hier stof voor de nodige promotieonderwerpen. De enorme lezerssite Goodreads leverde hem ook veel materiaal op. Ook las hij Writing a Romance Novel for Dummies en consulteerde hij de hoofdredacteur van Harlequin en de Bouquetreeks. Hij interviewde Martin Scherpstra, die onder het pseudonym Fleur van Ingen liefdesromans schrijft. Ook sprak hij met een veellezer van deze boeken. 

Volgens ’t Hart is remarriage het grondthema van alle liefdesromans. De heldinnen hebben een eerdere, minder geslaagde relatie achter de rug. Verliefdheid en liefde zijn alleen te ondergaan en te veroveren wanneer ze herhaald worden. En met elkaar vergeleken. Eerst negatief, dan positief.

Vanaf 1975 van de vorige eeuw gingen seksscènes een belangrijker rol spelen. Seks is in romance novels altijd positief. Zwangerschap is een belangrijke trigger. De seksuele beleving is bijna religieus.

’t Hart bestrijdt dat je van het lezen van ‘hogere’ literatuur een ‘beter’, ‘knapper’ of ‘empathischer’, ‘gevoeliger’ mens wordt. Ik sluit niet uit dat een abonnement op de Bouquetreeks of op ballroomdansen of een seizoenkaart bij sc Heerenveen helpt om een beter en empathischer mens te worden. Ook moet hij niets hebben van betweterige en bestraffende commentaren in feministisch (en marxistisch) georiënteerde beschouwingen. De lezers van dit genre trekken zich er weinig tot niets van aan: laat ze maar lekker lullen.

Inmiddels zijn er in de Verenigde Staten een flink aantal Zwarte liefdesromans verschenen, waarin vaak de tegenstelling tussen agape en eros een belangrijke rol speelt. Ook komen er tegenwoordig homo-erotische boeken in dit genre uit.

De schrijver eindigt, hoe kan het ook anders, met een vorm van vergeving, die uiteindelijk wordt bezegeld met de allesbeslissende eindkus. Dat gebeurt ook in het verwante feelgood genre en de Hallmark kerstfilms, waarop RTL8 ons de afgelopen maand december op vergastte en waarvan ik tot diep in januari heb genoten. En dan hebben we het nog niet over de Bollywoodfilms. Wist u trouwens dat de genoemde Nora Roberts onder het pseudoniem J.D. Robb een aantal ongewone thrillers en humoristische schreef die zich in de verre toekomst afspeelden? Wij bespraken er verschillende van met groot genoegen.

Wie deze boekjes graag leest, al dan niet als guilty pleasure, zal het betoog van ’t Hart met grote. instemming lezen.  

Kees ’t Hart – Pleidooi voor pulp. ISBN 978-90-214-7068-9, 128 pagina’s, € 12,50. Amsterdam: Querido 2022.

Geplaatst in Alle Boeken, Chicklit, Feel good | Reacties uitgeschakeld voor Pleidooi voor pulp

Crisis

Een echt Jip-boek

Inktspotprijs 2022.

De jaarlijkse Inktspotprijs, sinds 1994 georganiseerd door de Stichting Pers & Prent, wordt door een wisselende jury toegekend. Politieke tekenaars kunnen daarvoor hun beste werk inzenden. De winnaar krijgt een bronzen beeldje van een duiveltje op een inktpot. Jip van den Toorn won de Inktspotprijs 2022 met haar tekening Milieubewust, die op 10 mei 2022 in De Volkskrant verscheen en is opgenomen in deze bundel. Met het winnen van deze prestigieuze prijs bevindt Van den Toorn zich in het goede gezelschap van onder meer Kamagurka, Len Munnik, Peter van Straaten, Joep Bertrams, Jos Collignon en Opland.

Auteur

Jip van den Toorn (Amsterdam, 1993) is de jongste cartoonist van de Volkskrant. Iedere zaterdag staat er een tekening van haar op de opiniepagina. Ook maakt ze illustraties voor Het Parool, de VPRO-gids en De Standaard. Ze woont in Berlijn, waar ze in haar vrije tijd traint als freefighter. Ze denkt vaak een week na over een cartoon en legt vaak het idee telefonisch voor aan haar vader, de acteur Dick van den Toorn.

Hoewel de tekeningen van Van den Toorn qua stijl absoluut totaal verschillend zijn van die van wijlen Peter van Straaten doen ze me op de een of andere wijze toch aan de grote meester denken. Hoe? Qua onderwerpkeuze? Ik weet het niet. In ieder geval vind ik haar een groot talent en kan ik, evenals bij Van Straaten vaak een lach (soms glimlach, een enkele keer een bulderende schaterlach) niet onderdrukken. Niet altijd, want sommige plaatjes zijn behoorlijk wrang en schuren.

Van den Toorn heeft in dit boek vorm proberen te geven aan de kleine en grote crisissen die ons in het dagelijks leven parten spelen en de vijf stadia die we me ze doorlopen: Alarmfase 1 tot en met 5, namelijk De crisis, constateren, andermans crises, je eigen crisis en opstand. Hoe, kijk zelf maar.

Volgens de auteur is het een echt Jip-boek geworden. Ze heeft een pak gekocht en het is haar gelukt het Boekenbal binnen te komen. Terecht, want dit boek smaakt naar meer.

Jip van den ToornCrisis. ISBN 978-94-6381-156-9, 176 pagina’s, € 20,99. Amsterdam: Uitgeverij Podium, tweede druk 2022.

Geplaatst in Alle Boeken, Cartoons | Reacties uitgeschakeld voor Crisis

Franciska’s onschuldige aarde

Over leven en overleven

Ciska, mijn moeder.

1911. ‘Negen dagen na de geboorte van zijn vierde kind, Ciska, hoorde Sieger van der Laan op de Koninginnedag-kermis in Leiden dat zijn huis in brand stond. Terug in zijn straat trof hij een smeulende puinhoop en een massa mensen. Het samengedromde volk maakte zwijgend ruimte om hem het volle zicht op de treurnis te bieden’. Negen dagen had een klein meisje in vrede mogen leven, en al waren haar ouders Sieger en Maria, haar broertje Siem noch haar zusjes Marie en Antje gewond, het lijkt erop dat het kind sinds die tijd door problemen achtervolgd wordt. Het gezin verhuist in 1914 naar Haarlem. Franciska, Ciska, Fransie – al wie haar benoemde – groeide redelijk voorspoedig op, zij het dat van jongs af aan armoede vaste gast is in het gezin van haar ouders. Als zij 12 is krijgt ze een dienstje, als zij 15 is een betrekking: een dienstje voor dag en nacht. Daar ontmoet zij via de baker van het gezin in 1927 Bram, zestien jaar oud, net als zij. Bram heeft grootse plannen: hij wil studeren om tuinarchitect te worden en Fransie gelooft er heilig in dat hij daarin zal slagen. De twee trouwen al jong, de toekomst lacht hen toe. Maar de geschiedenis wil anders. Bram is fysiek niet sterk, de crisis zorgt voor armoede en als Fransie eenmaal kinderen krijgt blijkt zij dat geestelijk niet aan te kunnen. Zij komt in een zware depressie terecht en moet keer op keer worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Amper weer thuis ligt de volgende klap na een nieuwe zwangerschap wéér op de loer. Haar kinderen Cees, Marietje, André en Piet worden nog vóór de oorlog geboren. Vader Bram overlijdt na een operatie in 1939. Fransie blijft met vier jonge kinderen achter en verliest de gehele regie over zichzelf en haar gezin, reddeloos, redeloos, radeloos.

Auteur

Piet van Sabben (1938) is de jongste van Fransie’s kwartet. Hij volgde tot zijn zestiende dagonderwijs. Daarna combineerde hij allerlei baantjes met avondstudies. Hij was schoolmeester, veilingmeester en ‘rechten’-meester ofwel jurist. Sinds de jaren zeventig schrijft hij verhalen en gedichten. Franciska’s onschuldige aarde is zijn eerste ‘grote’ boek.

Uit voorgaande tekst is duidelijk dat Van Sabben niet alleen over zijn jeugd schrijft, al komt die verderop in het boek wel degelijk ter sprake. maar dat vooral het leven van zijn moeder  ter sprake komt. Haar moeizame jeugd in armoede, haar kwellende weduwe-bestaan, haar tweede huwelijk met de vriendelijke Hannes… Van 1911 tot 1956 volgt de auteur zijn moeder, van klein meisje tot vrouw die eindelijk het leven weer toe kan lachen. De strijd tegen de depressies lijkt eindelijk gestreden, ze kan weer verder, omringd door familie.

Van Sabben schrijft enigszins traag, maar dat stoort nergens, want dat hoort bij de tijd die hij beschrijft. En her en der weet hij snaren van ontroering te raken. Uw recensent kreeg zelfs even een traan toen de broers van de jonge weduwe hun zus en haar gezin verrasten met een kerstboom en cadeautjes omdat ze niet konden velen dat de dood van vader Bram iedereen in de greep zou houden en voor een sombere zwarte kerst zou zorgen. Prachtig en liefdevol beschreven. Zo zijn er meer van die scenes. Complimenten voor de auteur dat hij die toets weet te raken.  

Een heerlijk boek. Vooral voor degenen die houden van histoire contemporaine en de tijd nét even daarvoor, die van hun eigen ouders, hun eigen jeugd in de jaren vlak na de oorlog.

Piet van Sabben – Franciska’s onschuldige aarde. ISBN 9-789-4636-5485-2, 557 pagina’s, € 29,50. Leeuwarden: Uitgeverij Elikser 2022.

Geplaatst in Alle Boeken, Autobiografie / memoires, Cultuur, Geschiedenis | Reacties uitgeschakeld voor Franciska’s onschuldige aarde

Mooi boek die bijbel!

Alleen voor gelovigen?

Een opmerkelijke recensie.

Is de Bijbel alleen voor gelovigen? De schrijver wilde onderzoeken of je als ongelovige de Bijbel kunt lezen als een gewoon boek. Heeft de Bijbel literaire kwaliteiten? Gelovigen lezen de Bijbel ‘aaneen’ als één enorm samenhangend boek. De auteur bespreekt enkele Bijbelboeken afzonderlijk, lang niet allemaal (slechts 26 van de 66). Hij koos vooral belangrijke en mooie Bijbelboeken. Hoewel de luchtige titel doet vermoeden dat het geen zwaar studieboek is, is het toch een heel serieus boek met nu en dan theologische achtergrondinformatie.

Auteur

Nicolaas Matsier (1945) is het pseudoniem van Tjit Reimsma). Hij studeerde klassieke talen en filosofie. Hij zat in de redactie de Revisor en Raster. Als schrijver debuteerde hij met een verhalenbundel: Oud-Zuid. Zijn eerste roman was De eeuwige stad. Gesloten huis werd genomineerd voor alle grote prijzen. Het oeuvre van Matsier is zeer gevarieerd. Naast verhalen, romans, kinderboeken en essays schreef hij een libretto en een gedichtenbundel. Voor vele kranten schreef hij kritieken, columns en beschouwingen over literatuur, beeldende kunst en architectuur. Matsier is gereformeerd opgevoed, maar sinds zijn vijftiende ongelovig.

In zijn bespreking van de Bijbelboeken vergelijkt de schrijver regelmatig de verschillende vertalingen. Bij de bespreking van Genesis citeert hij uit bijna alle vertalingen, zoals de Statenvertaling van 1637 en de verschillende vertalingen van het Nederland-Vlaamse Bijbelgenootschap tussen 1951 en 2021. Maar ook de Rooms-Katholieke Willibrordvertaling, de Groot Nieuws Bijbel en de Naardense Bijbel uit 2014. Hij gebruikt verder een zeventiende-eeuwse Statenbijbel met koperen sloten die in zijn bezit is. Matsier citeert uit verschillende vertalingen en houdt zich daarbij aan de spelling van die desbetreffende vertaling. Een duidelijke voorkeur heeft hij niet.

Matsier probeert aan te tonen dat veel Bijbelgedeelten literair zijn en behoren tot de wereldliteratuur. De prachtige poëzie van het Hooglied ziet hij als liefdeslyriek met een fantastische rijkdom aan vergelijkingen en metaforen.Ook in het Bijbelboek Job ontdekte hij  veel literaire schoonheid. Het boek munt uit in de dialogen. Eerst de dialoog tussen God en satan en later de dialogen van Job met zijn vrienden. Wat een scherpte, wat een Taal! Ook het antwoord van God met al de kritische vragen wordt door de auteur grandioos genoemd. God toont zich een zeer groot dichter.

De schrijver doet met dit boek veel meer dan alleen maar navertellen. Hij legt uit en geeft zijn commentaar. Hij onderzocht bijvoorbeeld wat historische bronnen over bepaalde Bijbelse figuren vermelden, dat geeft meestal een ontluisterend beeld. In de Bijbel wordt Pilatus geschetst als een slimme, zachtaardige, bijna aarzelende magistraat, maar in werkelijkheid was hij een grote schoft die volkomen corrupt was. Een ander voorbeeld is Salomo. Zijn eerste regeringsdaden bestonden uit het afrekenen met vier oude vijanden. Een van hen is Joab die werd vermoord in de ‘tent des Heren’. Pas later komt de wijsheid van deze koning naar voren.

Veel onderzoek van Matsier gaat over details die niet direct relevant zijn. Zo bestudeerde hij de reizen van Paulus. Hij kwam tot de conclusie dat de apostel achtduizend kilometer over land en negenduizend over zee had afgelegd en dat hij 444 dagen heeft gelopen. Een ander voorbeeld van minder relevantie informatie vinden we bij het verhaal van Jezus en de overspelige vrouw. Volgens de wet moest zij gestenigd worden. Jezus sprak toen de beroemde woorden: Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen. In smmige vertalingen staat dat Jezus zich bukte en letters schreef op de grond. De Bijbel in Gewone Taal en een gedicht van Gerrit Achterberg vermelden dat Jezus in het zand schreef. Matsier gebruikt drie bladzijden om uit te leggen dat schrijven in het zand onjuist is. Zonde van de moeite.

Heeft de schrijver genoeg achting voor dit voor velen ‘heilige’ boek? Hij toont zeker respect. Zo gaat hij discussies uit de weg over wonderen en de opstanding van Jezus. Hij zegt erover dat hij er geen commentaar over geeft, maar slechts citeert wat de Bijbel er over zegt. Aan de andere kant hanteert hij vaak een wat badinerende, ironische toon die voor sommige lezers misschien wel als kwetsend over kan komen. Als Matsier bij het boek Job over God spreekt, dan zegt hij daarover dat God in zijn antwoord aan Job wel erg aan het opscheppen is en erg op zijn strepen gaat staan. God intimideert en is een beetje kinderachtig.

Voor veel Bijbelgedeeltes heeft de auteur complimenten, dat geldt bijvoorbeeld voor de verhalen uit Genesis. De Jozef-verhalen noemt hij qua compositie een literair hoogtepunt. Het boek Ruth wordt door hem een meesterwerk genoemd. Nuttig en vermakelijk vindt hij het boek Spreuken. Hij citeert de volgende zin: Hoe lang nog, luiaard zul je blijven slapen, wanneer kom je uit je bed? Grote waardering heeft hij voor het evangelie van Johannes. Het ‘pontificale’ begin vindt hij overrompelend. Schitterend noemt hij 1 Corinthiërs 13, een loflied op de liefde. Het is de mooiste poëzie in het Nieuwe Testament.

Het laatste hoofdstuk draagt de titel Jazeker een klassieker. De schrijver vindt dus dat de Bijbel een belangrijk boek is dat behoort tot de wereldliteratuur. Gebleken is dat de Bijbel ook voor niet-gelovigen zeker de moeite waard is. Geldt dit ook voor gelovigen? Ook voor hen valt er nog veel te leren over de Bijbel, want de uitleg van Matsier bevat veel verrassingen.

Het boek is prachtig geïllustreerd met werken uit het Rijksmuseum.

Nicolaas Matsier – Mooi boek die bijbel! ISBN 978-90-6868-855-9, 512 pagina’s, € 29,95. Bussum: Uitgeverij Thoth 2022.

Geplaatst in Alle Boeken, Cultuur, Geschiedenis, Theologie | Reacties uitgeschakeld voor Mooi boek die bijbel!

Maak het mooi

Het leven is kiezen

Wat ging er mis in zijn leven?

Bij Maak het mooi hebben we te maken met een autobiografische roman. De hoofdpersoon heet Thomas en zijn geboorteplaats is Nijmegen. Veel bestaande locaties worden genoemd. Het is ook een roman met herinneringen. Het begint al als Thomas op achtjarige leeftijd de heilige communie wordt toegediend. Hier openbaart zich dat hij een persoon is die in zijn eigen wereld leeft. De plechtigheid in de kerk en de feestelijkheden thuis gaan langs hem heen. De herinneringen bestaan voor het grootste deel uit terugblikken naar meisjes en vrouwen die hij ontmoette en waarmee hij soms een korte relatie had. Dat zijn er erg veel: Jana, Joke, Julia, Nienke, Else en Wiesje. Het zijn er zoveel dat het een enkele keer voor verwarring zorgt. Soms vraag je je af wie de ‘ze’ is. Het verwarrende van het boek zit ook in de opbouw. Er zijn plotselinge overgangen en veel flashbacks. Terwijl Thomas vooral een actief leven heeft als schrijver en docent krijgen we in deze roman alleen maar te maken met bespiegelingen die naar voren komen in de dialogen. Een concreet verhaal met belevenissen ontbreekt grotendeels.

Auteur

Thomas Verbogt (1952) studeerde Nederlandse taal- en letterkunde. Als schrijver debuteerde hij in 1981 met de verhalenbundel De feestavond. Deze veelzijdige auteur schrijft verhalen, romans, toneelstukken en columns. Vaak bevatten zijn werken autobiografische elementen en staat de thematiek van de herinnering centraal. We zien dat terug in deze roman.

De hoofdpersoon Thomas een afwezige dromer. Hij is een einzelgänger die heel passief is, hij doet niet mee. De passiviteit komt duidelijk naar voren in een gezegde dat vaak terugkomt: het is zoals het is. Nooit wil hij ergens bij horen of ergens aan meedoen. Thomas voelt zich een toeschouwer die zich afvraagt wat hij moet doen met alles wat hij ziet en hoort. Hij vindt het vreselijk als anderen zeggen hoe het moet: je moet iets bereiken, succes hebben. Hem wordt gezegd door zijn ouders dat hij moet proberen voor anderen van wezenlijke betekenis te zijn. Hij moet een goed mens worden. Zij vriendin Nienke zegt hem: ‘maak het leven mooi’.

Thomas is veel bezig met zijn herinneringen. De stad Nijmegen en vooral het Kronenburgerpark spelen daarbij een rol. Ze helpen mee om terug te keren naar het verleden. Als hij op de bekende plekken wandelt heeft hij het gevoel dat hij door de film van zijn leven loopt. Hij beseft dat bijna niets echt voorbijgaat. Het park speelt een grote rol. Vaak zegt hij ‘ik leerde er lopen’. Thomas herinnert zich dat hij als kleine jongen in de kinderwagen zat. Zijn moeder wandelde met hem in het Kronenburgerpark. Zij zong en dat stelde hem gerust. Een ontroerend fragment.

Van alle vrouwelijke personages is Nienke de belangrijkste. Toen zij een keer op haar broertje moest passen kwam deze tijdens een ogenblik van onoplettendheid onder een auto en overleed. Haar ouders namen het haar dat zeer kwalijk. Jana, haar zus, verzocht Thomas op Nienke te letten. Nienke en Thomas krijgen een liefdesrelatie. Hoogtepunt was hun vakantie in Zeeland. Vaak heeft Thomas het over onze Zeeuwse dagen, een gelukkige periode. Veel gesprekken voeren ze niet. Nienke gaat naar een kostschool in Zwitserland. Een centrale vraag in het boek is wat er vroeger met Nienke is gebeurd. Dat wordt in de loop van het verhaald onthuld en dat geeft wat spanning.

Een prachtige roman, puur literatuur, die wel wat geduld vraagt.

Thomas Verbogt – Maak het mooi. ISBN 978-90-468-3031-4, 304 pagina’s, € 22,99. Amsterdam: Nieuw Amsterdam 2022.

Geplaatst in Alle Boeken, Autobiografie / memoires | Reacties uitgeschakeld voor Maak het mooi

De invallen van Marec

2022 in beeld

‘Een sussend verhaaltje’.

Jaaroverzichten. Ze staan in de krant en ze worden op televisie vertoond. En dan zijn er ook nog artiesten die op hun eigen manier terugkijken. Zoals bijvoorbeeld de Vlaamse cartoonist Marec.

Auteur

Marec (Brugge 1956) is huiscartoonist van Het Nieuwsblad en Dag Allemaal. Hij maakt bijna 40 jaar cartoons over politiek en actualiteit en wordt daarvoor regelmatig bekroond, zoals in 2015 met de eerste prijs Press Cartoon Belgium. Sinds 2017 heeft hij zijn eigen cartooncafé en galerie in Brugge, De Loge van Marec, die hij oorspronkelijk uitbaatte met die andere onvergetelijke plaatsgenoot, misdaadauteur Pieter Aspe. Zij werkten samen, onder meer in Bea. Afscheid van een Muze en Dossier van de duivel. Marec bundelt sinds jaar en dag zijn tekeningen in jaaroverzichten. Ook maakte hij een boek met 100 erotische tekeningen en de  kostelijke bundel The People vs. Donald Trump.

Marecs jaar valt niet volledig samen met het kalenderjaar. Daarom worden we voorin het boek nog even vrolijk gewezen op het aftreden van Angela Merkel en het aantreden van Olaf Scholz: Auf wiedersehen Mutti. Willkommen Vati. Uiteraard komen de Corona en de verschillende vaccins aan de orde. De tekeningen worden zo nu en dan onderbroken door enkele persoonlijke bespiegelingen van de kunstenaar, zoals God save Boris. Prachtig is de tekening Voor al uw feesten call Boris. Ook The Voice of Holland ontsnapt niet aan Marecs aandacht. Net zoals The Queen, Putin, Zelensky, Koning Albert, de Stones, Iran en Beertje Paddington. Uiteraard is er soms speciale aandacht voor de gebeurtenissen in België.

Marec verloor zijn oudste broer Hubert aan Covid en ook zijn beste vriend Ludo overleed. Na een dip herpakte hij zich gelukkig. Zijn credo: Met mijn cartoons probeer ik een sussend verhaaltje te vertellen voor het slapengaan. Ook al was het sprookje van de dag nog zo angstaanjagend, morgen komt alles weer goed. Ik lijm me niet vast aan Het meisje met de parel van Vermeer. Ik kijk in haar ogen, die me vertellen dat de wereld niet terminaal is.

Kijk ook eens door Marecs relativerende bril. Het geeft een goed gevoel.

De invallen van Marec. ISBN 974-94-6337-209-1, 180 pagina’s, € 20,00. Kalmthout: Pelckmans 2022.

Geplaatst in Alle Boeken, Cartoons | Reacties uitgeschakeld voor De invallen van Marec