Menselijke dierenverhalen of andersom
‘Verboden uitgestorven te raken.’
Een alfabet vol gevoel, vol stille gedroomde wensen, vol tederheid en verrukkelijkheid, zó valt het boek ‘De liefste wens’ te omschrijven. De schrijver Toon Tellegen is beroemd om zijn verhalen over dieren. Al die dieren lijken op mensen, in hun verdriet en hun verlangens. En tóch zijn en blijven het dieren en dat maakt ze gewoon en bijzonder tegelijk.
Neem de dromedaris die voorbijgezien wordt door de kameel, dat boeiende dier met twee bulten. Dromedaris is ongelukkig en hij vraagt zich af hoe dat verdriet zou kunnen verdwijnen. Of zou hij daarvoor óók twee bulten moeten hebben, net als kameel? En dan weet hij wat hij het liefste wil: drie bulten! Kameel zou raar opkijken, en nu eens jaloers op hém zijn, óók een bult erbij willen hebben. Maar ja, dat kan nu eenmaal niet. Evenmin als die drie van hem… En daar legt hij zich dan maar bij neer. Herkent u zichzelf erin als lezer? Bent u ook een dromer met een liefste wens die nooit uit zal komen? Dan heeft Tellegen dit boekje speciaal voor u geschreven.
Of voor die andere lezer, die altijd bezig is de natuur te redden. En die als liefste droom heeft uitgestorven dieren weer terug in het landschap te hebben. Wat zal die lezer blij zijn met het verhaal dat over de mammoet gaat. Het dier ligt in de steppe en krijgt af en toe bericht van alle andere uitgestorven dieren. Ze waren het er allemaal over eens dat uitgestorvenheid het ergste was wat een dier kon overkomen. Stel je voor, droomt hij, dat ik plotseling niet meer uitgestorven ben. Dan ben ik ‘teruggestorven’, ja, zo zou hij dat noemen. Net zoals je iets wat aan je gegeven is, ook weer terug kan geven. Hij loopt door het bos. De dieren stoten elkaar aan. Dat is toch de mammoet die is uitgestorven? Ze nodigen hem uit voor een kopje thee. En hij gaat ergens wonen en zet een bord op de deur met de woorden: De Mammoet, voorheen uitgestorven. En overal, in het bos, op zee en in de woestijn, moeten er waarschuwingsborden komen met de woorden ‘Streng verboden uit te sterven’. Uitgestorvenheid is verleden tijd. Dat is zijn liefste wens.
Dit zijn twee van de drieënzestig dierenverhalen over liefste wensen. Alle verhalen zijn mooi, bijzonder, teder. Ik heb mijn liefste gekozen voor u. Als u ook ontroerd en blij wilt worden, zult u de andere zelf moeten lezen.
Auteur
Toon Tellegen (1941) is schrijver en dichter. Zijn dierenverhalen en dierenromans gaan over mensen als u en ik. Spiegelverhalen zijn het, waarin je jezelf of anderen herkent. Dat maakt ze zo bijzonder. Hij schrijft niet alleen over dieren. Schitterend was ook zijn boekje met herinneringen aan zijn oudste broer De seringenboom. Hij schreef ook een boek over zijn grootvader: De trein naar Pavlovsk en Oostvoorne.
De auteur ontving voor zijn gehele oeuvre de Theo Thijssenprijs, de Hendrik de Vriesprijs en de Constantijn Huygensprijs. Van zijn laatste boekje met spiegelverhalen De egel, dat ben ik met prachtige tekeningen van Annemarie van Haeringen, zijn in korte tijd meer dan 35.000 exemplaren verkocht.
Toon Tellegen schrijft tijdloos mooi, poëtisch en nuchter tegelijk en verbazingwekkend herkenbaar. Zijn filosofie troost, hij streelt de lezer over de bol en ontroert. Hij schrijft voor jong en oud, een kunst op zich. Koop het, lees het en koester het boek.
Mijn liefste wens, om bij het thema van dit boekje te blijven: ik hoop dat Toon Tellegen altijd blijft schrijven en dat zijn schitterende verhalen nooit uitgestorven raken.
Toon Tellegen – De liefste wens. ISBN 9-789-021-40746-3, 147 pagina’s, €17,99. Amsterdam: Querido 2022.
