Wie is toch die zwijgzame figuur?
Verhalen over onbekende mannen.
Alle vaders hebben één ding gemeen. Hun aanspreektitel ‘vader’ houdt in dat ze nageslacht hebben verwekt. Voor veel mannen een grote vreugde, voor even zovelen een kwelling, want de zoon of dochter gooit hun leven overhoop, heeft hen lief of haat hen. In Vaders die rouwen delen de mannen de tragiek. Voor dat thema maakt de auteur gebruik van zes verhalen die zó uiteenlopend van sfeer en stijl zijn dat ze geschreven zouden kunnen zijn door zes verschillende auteurs. Het gevolg is dat de eigen voorkeur van de recensent een rol gaat spelen.
Waar de een lyrisch zal zijn over het nogal zweverige eerste verhaal Mijn vader is, blijft daar bij uw recensent voornamelijk het oordeel hangen van een van een verhaal vol wazige ‘interessantdoenerij’. Láát maar!
Daartegenover staat Het kippenhok van de buurvrouw. Vader Ludo neemt zijn twintigjarige dochter Felicity liefdevol op in huis als ze op een dag voor zijn deur staat omdat ze niet meer bij haar moeder wil wonen. Hij maakt haar bed op, maar ze slaapt liever in Ludo’s tweepersoonsbed. Vader verhuist prompt naar Felicity’s oude kamer. Felicity deelt ook liever de badkamer niet, Ludo staat de badkamer aan zijn dochter af en wast zich voortaan in een teil op de binnenplaats. Als de gruwelijke Felicity meldt dat ze haar oude meisjeskamer graag als studeerkamer wil gebruiken, moet Ludo ook daar wijken. Dochterlief geeft Ludo daarom als verrassing een tent cadeau. Stap voor stap werkt ze haar gastvrije liefdevolle vader zijn eigen huis uit. Ze trakteert hem op een mosselmaal, ’s mans lievelingseten, weet zij. Maar Ludo vraagt zich af waarom híj zo veel krijgt, en zij zo weinig neemt. Zij is toch ook gek op mosselen? Hij verwisselt liefdevol hun borden als zij even naar de keuken is en trekt pas zijn conclusies als Felicity de dag erop brakend in bed blijft. Dat is dus de dochter, klaar ben je als vader. Maar Ludo zit het op zijn werk evenmin mee. De vernederingen zijn niet van de lucht. Ontslag volgt. De goede Ludo krimpt en verdwijnt bijna in het niets. Maar hij laat zich niet zomaar het graf in werken zonder pogingen tot revanche. Hij zoekt het geluk op zijn eigen wijze. Hoe? De lezer leeft mee tot het einde. Mooi geschreven, grimmig, vol empathie.
Ook het verhaal Paarden eten mijn dromen op is sterk, van eenzelfde kracht. Maar bij Onze honden uitlaten werd ik weer niet gegrepen. Liefde, wraak, een oud lied. Al met al zes verhalen, met her en der een poëtisch taalgebruik dat wel degelijk bewondering oproept. Het lijkt wel een zes-gangen-diner, waarvan het ene gerecht de gast aanstaat en het andere tegenvalt.
Auteur
Carmien Michels (1990) is schrijver en performer. Ze debuteerde in 2013 met de roman Wij zijn water die op de shortlist kwam te staan van de Vlaamse Debuutprijs en De Bronzen Uil. In 2016 werd ze Nederlands en Europees kampioen Poetry Slam. In 2017 verscheen haar poëziedebuut We komen van ver. Dit is haar eerste verhalenbundel.
Zoals geschreven: Michels serveert verhalen in verschillende smaken. Knap geschreven, meer of minder beeldend, poëtisch op z’n tijd. En tóch wil het boek niet landen, ik werd er niet echt door gegrepen. Dat heb je soms met verhalen. Zoveel smaken, zoveel hoofden, zoveel zinnen.
Carmien Michels – Vaders die rouwen. ISBN 9-789-0214-2691-4, 296 pagina’s, €20,99. Amsterdam: Querido 2021.