Andy Arnts – Parisiennes herken je aan hun benen. ISBN 978-94-61851-01-7, 218 pagina’s, € 16,95. Leersum: Uitgeverij Village 2014.
Korte verhalen over Frankrijk en Parijs.
Andy Arnts is hoofdredacteur van het Frankrijk-magazine En Route. In dit boek steekt hij zijn liefde voor Frankrijk, de Fransen en hun taal niet onder stoelen en banken.
Voor velen van ons is Frankrijk een populaire vakantiebestemming. Het feit dat de Fransen Frans spreken en dat we daar nauwelijks wat van verstaan nemen we op de koop toe. Gelukkig spreken met name de jongere Fransen een aardig mondje Engels. Voor Arnts hoeft dit allemaal niet. Hij schrijft dan ook met veel sympathie over Monsieur Michel, het factotum in het Grand Hôtel du Cours in Sisteron, een zeer hulpvaardige man, die echter uitsluitend Frans spreekt.
Veel van de verhalen hebben een melancholisch trekje, waarbij de zwart-wit foto’s wonderwel aansluiten. Bijvoorbeeld het stuk over de drie gratiën, Liane de Pougy, Caroline de Otero en Émilienne d’Alençon, cocottes uit het Parijs van eind negentiende eeuw. Arnts verdiepte zich in hun leven en bezocht hun graf. Ook de elpee van Aznavour brengt mooie herinneringen weer tot leven.
Leuk is het verhaal De strandkoning over een excentrieke man die niet wil wijken voor zijn buurman, de eigenaar van een duur hotel. Werkelijk alles ging mis toen zijn vriend Jean Pierre de Nederlandse Janneke wilde versieren. Prachtig is de Ode aan de Postbode Ferdinand Cheval die in drieëndertig jaar zijn Palais Ideal bouwde, een bizar bouwwerk. Het zou Antoni Gaudi hebben geïnspireerd. Humoristisch, maar ook ontroerend is de beschrijving van de correspondentie tussen de zieke Marie Bashkirtseff en de toen al beroemde Guy de Maupassant. Ronduit hilarisch is het stuk over een ‘château’, waar de moeder van de eigenares de septer zwaait over het proeflokaal. Overigens onthult de auteur dat de meeste Fransen hun wijn gewoon bij de supermarkt halen.
Aan de titel van het boek is natuurlijk ook een verhaal gewijd. Daarin leest u precies hoe het nu zit met de benen van de Parisiennes. Het laatste stuk Danse Macabre detoneert. Het is niet eens van Arnts zelf, maar een door hem vertaald werk.
Arnts is een goede sfeertekenaar. Een zin als ‘Zo’n stel waaraan Simon Carmiggelt zijn broodwinning dankte’ vind ik gaaf.
Een aardig boekje voor wie in Frankrijk is geïnteresseerd.
Dit boek is tevens op donderdag 14 augustus 2014 besproken in het programma MeerInformatief op MeerRadio. Het geluidsbestand staat hieronder.