Anita Verkerk – Dochter van de zon. ISBN 978-94-90-763-57-2, 250 pagina’s, € 16,95. Soest: Uitgeverij Cupido 2012.
In de meeste boekhandels en bibliotheken zal dit boekje de kwalificatie chicklit meekrijgen. En er is niets mis met chicklits, want miljoenen meisjes en vrouwen verslinden dit soort boeken. De meeste recensenten moeten er echter niets van weten. Ze vinden ze te oppervlakkig en de hoofdpersonen ‘krijgen elkaar’ heel voorspelbaar na een hoop gedoe meestal aan het eind. Reeds lang voor het 50-tinten grijs tijdperk werd aan veel chicklits vaak een portie al dan niet zinderende seks toegevoegd, want ook een vrouw wil wel eens wat en misschien werd het desbetreffende boek daardoor ook verteerbaar voor de partner van de lezeres.
Dit boek is misschien een atypische chicklit. Als de hoofdpersoon een jongeman was geweest zou je het een spannend jongensboek kunnen noemen. De hoofdpersoon is echter een in Nederland opgegroeide eigenwijze jonge vrouw, afkomstig uit Peru, die op jeugdige leeftijd werd geadopteerd. Na het verlies van haar adoptiemoeder raakt Melanie de weg een beetje kwijt en stevig aan de drank. Haar vriendin Nina helpt haar bij het vinden van een baantje als gezelschapsdame van een helaas bijzonder onsympathieke oude dame, die ze begeleidt op een rondreis naar Peru. Dat moet misgaan, want ze slapen op één kamer en de oude dame staat erop dat Melanie op dezelfde tijd als zij gaat slapen. Bovendien snurkt ze ook nog. Als Melanie stiekem nog eerst een alcoholische versnapering wil scoren gaat er van alles mis. Zo komt ze in aanraking met de Inca’s en met haar eigen verleden, een verleden dat zij zich eerst helemaal niet kon herinneren. De gebeurtenissen volgen elkaar in sneltreinvaart op en Melanie’s leven wordt bedreigd. Misschien kunt u raden hoe het, na een verrassende wending, afloopt.
Een boek met nauwelijks romantiek en zonder seks, met eendimensionale schurken en een hoofpersoon die vegetariër is geworden omdat ze als kind in Peru geen gebakken hamsters lustte. Ik vraag me wel af of de Inca’s inderdaad hamster eten of dat dit door de auteur verzonnen is. Wat ze over Peru en de Inca’s schrijft komt bij mij, van huis uit cultureel antropoloog, redelijk betrouwbaar over. Het plot is origineel en het leest lekker weg.
Ondanks het feit dat ik niet tot de voordehandliggende doelgroep behoor had ik dit boek snel uit en las ik het met plezier.