Connie Palmen – Logboek van een onbarmhartig jaar. ISBN 978-90-446-1767-2, 240 pagina’s, € 19,90. Amsterdam: Prometheus 2011.
Intiem rouwverslag van Hans van Mierlo’s weduwe.
Op 11 maart 2010 overleed de oud-politicus en oprichter van D66 mr. Hans van Mierlo op 78-jarige leeftijd. Hij leefde in ‘geleende tijd’ na het ondergaan van een levertransplantatie. Van Mierlo was niet alleen een charismatisch politicus (tijdens een interview dat ik ooit met hem had kwam ik zelf onder de indruk van zijn uitstraling; iets wat mij maar zelden gebeurt), maar had ook diverse relaties, waaronder met de latere Gretta Duisenberg. Hij trouwde drie keer.
Zijn derde en laatste vrouw was de schrijfster Connie Palmen, die eerder een relatie had met de schrijver Ischa Meijer en het ‘weduwenboek’ I.M. over diens dood publiceerde. In dit logboek doet de auteur een hoogst persoonlijk verslag van de laatste ziekenhuisopname van Van Mierlo, diens overlijden en haar eigen ervaringen daarbij en het eerste jaar daarna. Ze was er 48 dagen na zijn dood aan toe om haar eerste aantekeningen op papier te zetten. Haar bedoeling was de pijn ‘niet te vergeten’.
De lezer komt weinig te weten over Van Mierlo, zijn ziekte en dood zijn ‘slechts’ de aanleiding tot de ontboezemingen van Palmen over hoe ze van hem hield (of houdt). Van Mierlo, zijn kinderen, zijn verdere familieleden en de vrienden figureren in haar verlies en het grote verdriet daarover. Alleen dochter Marie, die kort na haar vader aan kanker overlijdt, komt als persoon uit de verf. Om Marie bij te staan mindert Palmen haar drankgebruik. Overigens overlijden in het beschreven jaar veel vrienden van het paar, waaronder Harry Mulisch. Soms wil Palmen daar niet om rouwen, omdat het haar afleidt van haar eigen grote verdriet.
Omdat Van Mierlo een publiek persoon was moet ze hem bij zijn uitvaart delen met een deel van het Nederlandse volk. Palmen is blij met de vele door persfotografen gemaakte foto’s en probeert ze te achterhalen.
Palmen heeft haar intiemste gedachten aan het papier toevertrouwd. Als lezer voelde ik me soms een voyeur ondanks het feit dat Palmen op aanraden van haar vrienden enige zelfcensuur toepaste in de gepubliceerde tekst. Ik kon dit soms tomeloze egodocument alleen bij stukjes en beetjes uitlezen. Toch vond ik het de moeite waard. Oordeel zelf.
Dit boek is tevens besproken in de boekenrubriek LeesKost van het programma PuurCultuur op MeerRadio (woensdag 28 december 2011).