De kleur van het leven

‘Wat ik weet is dat ik van je hou’.
Als de relatie tussen hotel-receptioniste Carmen en hotel-klusjesman Reinout op de klippen loopt gaat Reinout op zoek naar een ander onderkomen. Hij vindt een tijdelijke plek in een appartement dat hij gaat opknappen. Er is veel werk te doen, dus de komende tijd zit hij goed. Hij ziet niet op tegen de eenzaamheid, want als fervent lezer is verveling hem vreemd. Hij heeft zijn favoriete boeken bij zich, zijn kleren en meer niet. De rest van zijn spullen ligt opgeslagen.
Als hij aankomt bij het huis ziet hij een man scharrelen bij een hoeveelheid grof vuil even verder. Als de man weg is loopt Reinout erheen. Zijn oog valt op een klein eikenhouten ladekastje. Eén lade zit op slot. Reinout neem het meubeltje mee. Thuisgekomen krijgt hij het slot niet open. Als dat later met hulp van een goede bejaarde vriend toch lukt – ‘gebruik een loper die je vooraf met bijenwas hebt ingesmeerd’ – ziet hij een boek liggen: De Gids tot Parijs. Aanvankelijk stelt hem dat teleur, Reinout had op iets bijzonders gehoopt. Maar dan valt er uit de gids een enveloppe, geadresseerd aan Johan, wonend in de Sarphatistraat 37 in Amsterdam. De envelop komt van Michelle Gan, uit Parijs. Zij stuurt Johan een aquarel van een ruïne en daarvoor een jongen en een meisje die samen, zittend op en lage muur, naar de sterren zitten te kijken. Het landschap laat heuvels in de verte zien. Het is een afbeelding die Reinout treft door de bijzondere kleuren en de tekst erbij ‘Ce que je sais c’est que je t’aime’. Het lijkt te slaan op zijn verloren liefde voor Carmen.
De aquarel fascineert hem zo dat hij besluit op zoek te gaan naar Johan en Michelle. De prent is van 1973, als de jongen en het meisje op het muurtje de echte Johan en Michelle verbeeldden, zouden ze nog kunnen leven. Hij hoopt dat hij Johan de aquarel terug kan geven, hij wil zijn verhaal horen, hij wil Michelle zien… Wie waren zij, waardoor ging hun liefde kapot of kwam het toch nog goed door Michelles verzekering die Johan waardevol genoeg vond om in zijn reisgids te bewaren?
Reinout spreekt zijn spaargeld aan en gaat naar Parijs. Als lezer komt hij al gauw bij de boekenkramen terecht en maakt daar kennis met een oude boekenhandelaar. Nadat hij de man de aquarel heeft getoond vraagt de handelaar hem later terug te komen. Bij die tweede ontmoeting wijst hij hem welke paden hij zou kunnen bewandelen om Michelle Gan of haar nazaten te vinden.
Auteur
A.G. del Prado (Alexander 1992) is geboren in Almere. Hij studeerde aan de Utrechtse Hogeschool voor de Kunsten, richting schrijven voor film en theater. Hij werkt als klusjesman in een hotel in een middelgrote stad in Nederland. Als kleinzoon van televisiemaker Hans Keller kwam hij al vroeg in aanraking met het geschreven woord. Dit boek is zijn debuut.
Reinout vindt Johan, Michelle en Carmen terug. De ruïne op de aquarel wordt het symbool van een vergane glorie die in oude schoonheid herleeft. Zo vindt Reinout niet alleen Johan, Michelle en Carmen, maar vooral ook zichzelf en de waarheid in zijn leven.
Del Prado heeft een heel poëtische stijl. Zijn beschrijving en benoeming van kleuren zijn dromen omgezet in de verre woorden van de verbeelding, het is een feest van taal.
Dit is een romantisch, dichterlijk boek waarin desondanks een duidelijke vertelling valt te lezen.
Wat een mooi debuut! Ik hoop nog veel van Del Prado te lezen.
A.G. del Prado – Het huis van Dantès. ISBN 978-94-92241-79-5. 239 pagina’s, € 22,95. Utrecht: Uitgeverij Magonia 2025.