Treinreis met grote gevolgen
Het leven hangt van toeval aan elkaar.
Als Emma haar zusje Elisa in Groningen gaat bezoeken wordt ze in de trein aangesproken door een oudere heer die haar vraagt of haar mooie blonde krullen écht zijn, en of hij ze aan mag raken. Een vreemde vraag, waarop Emma desondanks ‘ja’ zegt. En dat is het begin van een grote verandering in haar leven. De man, emeritus hoogleraar Hans van der Zee, vertelt dat zijn overleden dochter Alison net zulke mooie haren had als zij. Hij wil Emma graag het verhaal van haar korte leven vertellen. Hij herkende Emma als journaliste van een tijdschrift voor psychologie en is de mening toegedaan dat het verhaal van Alison van belang zou kunnen zijn voor haar lezers.
Dit eerste contact leidt tot een aantal ontmoetingen bij Hans. Het verhaal van de eenzame Alison die afgleed tot gokverslaving en criminaliteit en die uiteindelijk niet meer wilde leven, emotioneert Emma zeer. Alison had gered kunnen worden, meent Hans, als ze tijdig de hulp had willen aanvaarden van de hulphond Max die hij voor haar gekocht had. Maar ze was al te ver heen. Nu is Max zijn hond. Het trouwe dier is de hele dag op pad om mensen in het park te helpen. En die zijn allemaal blij met zijn aandacht.
Een vreemd verhaal. Des te meer omdat tienerzoon Stefan van Emma’s zusje óók gokverslaafd is. En evenmin geholpen wil worden en dreigt af te glijden tot criminaliteit. Toeval alom. Net zo toevallig als het feit dat Stefan in het park hulphond Max ontmoet. En later, in de trein, met Hans van der Zee aan de praat raakt. En dat weet niemand van iemand. Emma vraagt haar baas of ze een verhaal mag schrijven over het nut van hulphonden voor mensen met psychische problemen. De hoofdredacteur ziet dat wel zitten. Emma reist af naar een trainingscentrum voor hulphonden en wordt daar ontvangen door Mart die… en jawel, daar drijft het toeval weer boven.
Auteur
Linda Beukeboom (1962) studeerde fysiotherapie en volgde later de opleiding Psycho Sociaal Onderwijs SPSO. Ze heeft zich gespecialiseerd in het geven van sportinstructie. Ze schrijft sinds een paar jaar teksten voor websites. Van haar hand verschenen eerder de jeugdroman De voetbaltrainer en ik en de roman Aangeraakt. Dit is haar tweede roman voor volwassenen.
Beukeboom schuwt de actualiteit niet. Zelfdoding, gokverslaving, criminaliteit, tobben over de identiteit, moeizame ouderrelaties, het komt allemaal voorbij. Leidraad is het gegeven dat hulphonden als Max zo’n grote steun kunnen zijn voor mensen in nood. Onhandig detail: in het boek wordt erop gewezen dat juist border colli’s zulke goede hulphonden zijn, ook Max, de ‘hoofdpersoon’ uit het boek is een border colli. Even gegoogeld: de Max op de kaft is geen border colli. Slordigheidje, maar toch.
‘Een boek met een verrassende warmte en diepgang, dat bol staat van de emoties’ prijst de uitgever aan. Wat uw recensent betreft is dat nogal overtrokken. Het feit dat het ene toeval het andere opvolgt en van meet af aan voorspelbaar is, is geen sterke zet. Ook de schrijfstijl van de auteur laat zeer te wensen over. Er staan her en der taalkundige uitglijders in die met de inbreng van een goede redacteur verwijderd zouden zijn. En dan die warmte en die emoties.. wat uw scribent betreft was het nogal een wee geheel. Maar een wee geheel met een happy end, dat is toch mooi meegenomen.
Geen hoogvlieger, te oppervlakkig.
Linda Beukeboom – Max, de hulphond. ISBN 978-94-6449-670-3, 198 pagina’s, €16,95. Prinsenbeek: Uitgeverij Ellessy 2023.