Hoe ik een schipbreuk overleefde en de beste triatlete van Nederland werd
Nait soez’n of niet zeuren, maar doen.
Els Visser heeft haar vijfde studiejaar geneeskunde voltooid en al verschillende coschappen gelopen. Ze is aan vakantie toe, en dan niet zomaar een rustig reisje. Het jaar ervoor trok ze door Afrika, nu wil ze graag naar Bali. Ze benadert een universitair ziekenhuis in Denpasar, de hoofdstad van Bali en vraagt of ze daar aan de gang kan. Dat is snel geregeld. Nadat ze haar coschap daar voltooid heeft, rest haar nog een maand om vakantie te vieren. Ze wil naar Lombok en de Gili-eilanden, daar kan je geweldig duiken. In haar laatste week boekt ze een vierdaagse boottocht naar Flores. Die trip zal haar haar hele leven veranderen.
Het bootje is niet bepaald een cruiseschip en dat verwachten de passagiers ook niet. Maar dat het zó gammel zou zijn… Nadat de bootje eerder met veel hout-gesplinter op een rif is gelopen, vallen de volgende dag allebei de motoren uit. De boot maakt water. De passagiers liggen tussen de brokstukken van de boot, klampen zich aan van allerlei zaken vast en hopen vergeefs op redding. Tenslotte besluiten Els en medepassagier Gaylene in vredesnaam maar te gaan zwemmen. De anderen durven dat niet aan, die blijven hopen op hulp. In de verte is land in zicht. Na acht uur zwemmen komen de twee vrouwen aan op een klein, onbewoond vulkanisch eiland. Ze kunnen hun kleren drogen, maar ze zijn nog steeds niet gered.
Wie zóiets overleeft, zal nooit meer luchthartig leven. Els Visser was als arts in spe al geen luchthartige dame, maar na Bali wilde ze meer. Ze zou gaan bewijzen dat ze de hel van het water niet voor niets had doorstaan. Iedereen stond voor haar klaar, nu zou zij zich ook eens bewijzen. Na een toevallige opmerking van een collega die haar op de Ironman wees, begon ze te trainen voor de Ironman-triatlon: 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en tot besluit een marathon van 42,2 km lopen. Els Visser bewijst dat ze van staal is. De ijzeren wil die haar in zee het hoofd boven water deed houden, zette ze nu in voor haar training en haar promotie als kankerchirurg aan de Universiteit Utrecht.
Auteur
Els Visser (1990) is professioneel triatatleet. Ze promoveerde in november 2019 in de geneeskunde. Op dit moment traint ze met haar coach Cameron Watt en zijn team The Hills District om mee te komen doen aan de Ironman World Championship op Hawaï. Thomas van den Bergh tekende haar verhaal op.
Dit is een spannend geschreven, enthousiasmerend en fascinerend verhaal. Als lezer zit je op het puntje van je stoel bij de beschrijving van de schipbreuk, de zwemtocht erna en later de enerverende wil tot presteren voor de loodzware triatlon. Vroeger thuis was het motto van vader Nait soez’n ofwel niet zeuren maar doen. Els neemt die houding over. Spierpijn, verzuring, dodelijke vermoeidheid, Ze knokt zich erdoorheen om haar doel te kunnen bereiken.
Een boeiend en inspirerend boek.
Els Visser – Geen zee te hoog. ISBN 978-90-2259-027-0, 237 pagina’s, €20,-. Amsterdam: Boekerij 2020.