Rennen om schrikbeeld te bestrijden
Vrouw loopt 1840 km door Iran en wordt overal welkom geheten.
Afscheid nemen valt niet mee. Een jonge vrouw loopt dwars door Iran, ze mag overal logeren, krijgt bij elke rustplaats eten en drinken aangeboden en ondergaat overal in het ‘sharia-land’ een gastvrijheid die ze in haar moederland Zweden niet voor mogelijk had gehouden. Dagelijks moet ze afscheid nemen van steeds maar weer nieuwe vrienden En dan rent ze verder, met Baby Blue aan de hand. Baby Blue is een kinderwagen waarin ze 25 kilo bagage meeneemt, bovenop de tassen zit Inka, een pop in Zweedse klederdracht, de vlechten bedekt met een hoofddoek. Ook de eigenares is gehoofddoekt, geheel volgens de regels van het land waar zij te gast is.
Auteur
Kristina Paltén is avonturier, ultrarunner, docent en schrijver. Ze is met 48 uur recordhouder op de loopband en op de Zweedse 6-Day Record waarbij hardlopers in zes dagen zo ver mogelijk proberen te lopen.
De Zweedse journalist Desirée Wahren Stattin schreef het verhaal over de reis aan de hand van verslagen en mondeling vertelde verhalen van Kristina. Daarbij had ze ook de hulp van de beelden van de cameraman.
Kristina kreeg gedurende haar reis steeds gezelschap van diverse enthousiaste ‘mee-renners’. Ze maakte talloze foto’s voor een reisblog, maar tijdens 8 van de 58 dagen had ze ook een echte cameraman bij zich, Soroush Morshedian. Diens materiaal is in Zweden door André Larsson verwerkt tot een film. Wie www.alonethroughiran.com googlet kan de trailer van de film bekijken, op verschillende locaties geschoten.
Paltén is halverwege de dertig als haar leven instort. Ze hoort dat ze geen kinderen kan krijgen en haar vriend verbreekt prompt de relatie. Ze is alleen. Als een vriendin haar vraagt mee te gaan hardlopen op een tocht van tien kilometer, gaat ze er op in en loopt de afstand ongetraind uit. Vanaf dat moment heeft ze een nieuw geluk in haar leven gevonden. Ze rent met vriendin Carina door Turkije en vindt dat een geweldige ervaring. Zo geweldig dat ze, als ze geen baan zou hebben, wel vaker dergelijke afstanden zou willen lopen. Als het bedrijf waar zij werkt moet inkrimpen, laat ze weten dat zij niet zou protesteren bij ontslag. Prompt wordt ze ontslagen. Kristina besluit met het geld wat zij als vergoeding meekrijgt een lange, moeilijke tocht te gaan maken, een tocht waarin ze niet alleen zichzelf beter zal leren kennen, maar ook de wereld iets zal geven. Ze besluit naar Iran te gaan. Ze heeft veel vooroordelen over dit sharialand, maar ze wil dat oost en west elkaar in de sport ontmoeten. Dat is belangrijk voor de vrouwen in Iran die niet mogen sporten, maar ook voor de westerlingen die Iran een gruwelijk land vinden, net als zij. Maar ís Iran wel zo gruwelijk? Dat gaat ze onderzoeken. Kristina wil meer te weten komen over de ware aard van de mensen die onder het regime moeten leven. Ze zet een tocht uit van 1840 km en loopt die in 59 dagen uit. Haar conclusie, die zij sinds die tijd met lezingen en film uitdraagt, het bewind deugt weliswaar niet, maar de Iranezen zijn (meestal) gastvrij en ze hebben haar welkom geheten.
Bedenk maar eens hoe het is: hardlopend een land doorkruisen waarvan je de taal en de gewoontes niet kent. Vriendelijke gebaren en een bord eten spreken een wereldtaal. Maar als twee agenten Kristina vragen hoe het met haar gaat en ze steekt vrolijk haar duim omhoog: ‘Top heren’, mag ze blij zijn dat de heren gevoel voor humor hebben. Want later tijdens de reis komt ze erachter dat die duim in Iran hetzelfde betekent als in het westen een opgestoken middelvinger! Het zijn maar kleine dingen, maar ze kunnen je in de narigheid brengen.
Af en toe vond ik de teksten wat wee, als Kristina duidelijk maakt dat God wil dat zij op deze manier haar vredestaak vervult, iets waar ze regelmatig op terugkomt. Waarschijnlijk een lichte allergie voor geloof van de kant van uw recensent. Ook haar immense dankbaarheid voor haar eigen gezonde lichaam dat haar dit hardlopen mogelijk maakt en de diepe overtuiging dat ze haar gezondheid aan haar eigen wilskracht dankt, stoorden mij.
Daar staat een adembenemend verhaal over een avontuurlijke reis tegenover. Een verhaal dat je ‘met rode oren’ uitleest, een reisverhaal als geen tweede, meeslepend geschreven geweldig van sfeer.
Echt een boek voor leunstoel-avonturiers!
Kristina Paltérn – Alleen in Iran. Vertaald uit het Zweeds (Den rädda löparen) door Tineke Jorissen-Wedzinga en Sophie Kuiper. ISBN 978-94-027-2950-4, 315 pagina’s, €18,99. Amsterdam: HarperCollins 2018.