Paula Hawkins – In het water. Vertaald uit het Engels (Into the water) door Ineke de Groot. ISBN 978-94-005-0389-2, 351 pagina’s, € 19,99. Amsterdam: A.W. Bruna 2017.
In een poel bij een klif zijn al heel wat vrouwen verdronken. Was het moord of sprongen ze zelf in de hopeloze diepte? Maar de gebeurtenissen raken wel in een stroomversnelling.
Bij het afgelegen plaatsje Beckford ligt langs de rivier onder een klif stil staand water. Er is een strandje en je kunt er heerlijk zwemmen, zonnen en vissen. Maar je kunt er ook verdrinken of verdronken worden. Het oudst bekende geval was Libby, die beschuldigd werd van hekserij. Driehonderd jaar geleden. Ze werd vastgebonden en in het water gegooid. Een heksenproef. Ze verdronk en bleek dus onschuldig. Maar de getrouwde man wiens hoofd zij waarschijnlijk op hol had gebracht kon opgelucht ademhalen.
Na Libby was die lelijke feeks May Sweeton aan de beurt. Ook zo’n wijf dat onnatuurlijke verrichtingen van getrouwde mannen verlangde. En na May kwam Mary Mash bij wie je terecht kon voor illegale abortussen En Ann Ward, nou dat was toch gewoon een moordenares. Allemaal kopje onder tot de dood er op volgde. Totdat dit jaar de vijftienjarige Katie verdronk en een paar maanden later, op mysterieuze wijze, de moeder van haar beste vriendin, Nel. Maar die hadden zelfmoord gepleegd. Toch?
Het dorpje Beckhof treurt. Lena is er wel heel erg aan toe. Eerst haar vriendin Katie verdronken en daarna haar moeder. Tante Jules komt over om voor haar te zorgen en haar te troosten. Maar dat loopt erg stroef.
Voorts blijken heel wat vrouwen en mannen zich nogal verdacht te gedragen en komen af en toe in het verkeerde bed terecht. En er zijn kinderen die dingen zien die niet voor hen bedoeld zijn. De spanning wordt bovendien verhoogd door een schimmige bejaarde vrouw die telepathisch begaafd is, maar naar wie niemand wil luisteren. Tenslotte schiet het met de politie ook niet op. Lauren, de moeder van de inspecteur, blijkt ook verdronken en zijn assistent Erin werd zojuist uit het noorden overgeplaatst en is onbekend met de reeks verdrinkingsgevallen in Beckford .
Zo levert journaliste Paula Hawkins (1979) in haar tweede thriller na Het meisje in de trein een keur van dubieuze personages die allen rond de poel van Beckford met elkaar aan het boompje wisselen zijn, respectievelijk bezig zijn met zwartepieten. Vrijwel alle betrokkenen worden in de ik-vorm opgevoerd, wat voor de lezer wel even wennen is. Men zou al lezend er in het begin bijna een notitieblokje bij nemen.
Gaandeweg raakt men gelukkig gewend aan de structuur van de roman en dan blijkt deze gelukkig een thriller van formaat. Met de vraag of vrouwen die brutaal hun haar naar achteren werpen en een irritante uitdrukking van seksuele beschikbaarheid uitstralen altijd moeten worden aangewezen als schuldigen. Moet de man die toeslaat niet evenzeer worden veroordeeld?
Een ijzersterke plot die aan het slot op uiterst bevredigende wijze wordt uiteengezet. Knappe thriller.