Jos van Zoelen – André Hazes & ik. ISBN 978-90-8152-290-8, 352 pagina’s, € 20,00. Maassluis: Centertainment / Pop Archief 2014.
Het echte verhaal over Hazes, niet alleen door zijn vrienden verteld. Met foto’s.
André Hazes is een fenomeen. Nu, na zijn dood, misschien nog meer dan tijdens zijn leven toen hij vooral het eenvoudige volk aansprak. Tegenwoordig, en helemaal sinds de film Bloed, zweet en tranen en de musical over zijn leven volle zalen trokken, mag Hazes opeens, bij alle sociale lagen.
André was, zo blijkt uit de verhalen die in dit boek zijn opgetekend, weliswaar een man met wie je ontzettend kon lachen, maar daarnaast ook een driftkop, een drinker, een onredelijke man, een man die anderen rücksichtslos kon laten vallen (zijn eerste twee vrouwen, zijn twee oudste kinderen), een man met een minderwaardigheidscomplex dat hij verborg achter een grote mond. Hij was, met al dat bewonderende volk om zich heen, eigenlijk heel eenzaam.
In dit boek krijgt de lezer amusante en treurige verhalen opgedist en allerlei wetenswaardigheden, die zelfs fans nog zullen verbazen.
Jos van Zoelen (1954) was 15 jaar lang Hazes’ bodyguard, chauffeur, personal manager en bovenal diens gabber. Hij noemde Hazes die kleine en was naar eigen zeggen bereid om een kogel voor hem op te vangen. Maar ook deze vriendschap ging kapot. Zoelen kijkt terug zonder enige wrok. Die kleine blijft zijn vriendje.
Fans van André Hazes weten alles van hem. Althans dat zullen ze denken.
Maar weten ze dat Rachel pas 13 was, toen ze, op aansporing van haar moeder Friedel met André onder de lakens dook? En dat dezelfde Friedel een poging heeft gedaan om André’s toenmalige vrouw Ellen te vergiftigen? Rachel beweerde later dat Melvin noch Nathalie André’s kinderen waren. Zij gelooft in mij, de grote hit is trouwens niet, zoals ze graag beweert, voor Rachel geschreven – die was nog niet eens in beeld – maar voor Ellen.
Koopziek was hij, Hazes. Van Zoelen vertelt dat hij alles moest hebben wat hij zag. Hij wilde de hond van zijn cameraman, hij wilde een speedboat – daar ging hij mee langs de woonboten varen om te kijken of er vrouwen topless lagen te zonnen – hij kocht zelfs een geit nadat hij een optreden had gehad op het platteland. Hij kocht bovendien graag kleding. Mannen- én vrouwenkleding, want hij vond het heerlijk om zich te verkleden als vrouw. Zoelen: Zo’n panty vond hij geil hoor.
Het boek is in drieën verdeeld. De eerste 31 hoofdstukken zijn gevuld met herinneringen van Van Zoelen, de vriend die hem bijna dag en nacht meemaakte en hem kende als zijn broekzak. In het tweede en derde deel staan korte interviews met de mensen om Hazes heen: zangers, cameramensen, fotografen, café-eigenaars, buren… je kunt het zo gek niet bedenken of mensen komen met hun Hazes-verhaal.
Maar toch, het verhaal van Jos van Zoelen is verreweg het mooist. Het eerlijkst ook, dunkt mij als niet-fan. Verrukkelijk om te lezen. Want daarin kun je zien dat derde vrouw Rachel weliswaar doet alsof zij de hoofdrol speelde in Hazes’ leven, maar dat dat vies tegenvalt. Ook heeft zij haar man niet, zoals ze beweert, zien afglijden naar de drank. Hazes zoop al veel eerder, zegt Van Zoelen. En zij was beslist niet, zoals ze nu zegt, de vrouw van Hazes’ leven, dat waren Annie en Ellen al eerder. Daarbij komt dat de relatie met Rachel beslist niet lekker meer liep. De echtscheidingspapieren lagen al klaar, maar André wilde niet tekenen. Hij voelde nou word ik echt oud en dan blijf ik alleen achter.
Van Zoelen stelt verder: Rachel was klaar met André. Met zijn overlijden huilde ze krokodillentranen. Ze heeft nu de lusten, maar niet de lasten. Ze wilde de revenuen, hij was haar investering.
Tenslotte kwam de dag van de grote finale: 50.000 mensen in de Arena en André Hazes in het midden, dood en eenzaam in zijn kistje.
Een boek om van te smullen, voor fans en buitenstaanders.