Do’s en don’ts voor gepensioneerden die naar de Vlaamse kust willen ‘emigreren’.
Je hebt van die mensen die altijd wat om handen moeten hebben. Als ze geen doel meer hebben, worden ze doodongelukkig. Een van die mensen is Walter Van den Branden.
Het begin van het getrouwde leven met Gusta speelt zich af in Antwerpen. Zowel Walter als zijn vrouw kiezen voor het onderwijs. Omdat zij uitmuntende resultaten op de Normaalschool (de opleiding voor leerkrachten) behaalde kreeg Gusta snel een baan in het stadsonderwijs. Eén van de vereisten was dat ze zich in Antwerpen moesten vestigen, maar daar stonden prettige privileges tegenover. Wanneer die verplichting niet langer van toepassing is verhuizen ze naar Lint, een gemeente ten zuiden van Antwerpen, waar hun twee dochters geboren worden.
Naast zijn werk stort Walter zich op het bewoonbaar maken van het huis. Ook de tuin dient een flinke opknapbeurt te krijgen. En dan zijn er nog de plannen voor het bouwen van een boot. Zoals hij zelf zegt: Gedurende vijf jaar spendeerde ik zowat alle vrije tijd aan de afwerking en de volledige inrichting…van ons motorjacht Jonas. Met deze boot vertrekken ze zo’n 25 jaar lang in de vakantie via binnenwateren naar hun appartement in Zuid-Frankrijk.
Auteur
Walter Van den Branden (1947) ging na in het onderwijs gewerkt te hebben het journalistieke pad op. Allereerst bij de Gazet van Antwerpen. Van 2009 tot 2016 was hij voorzitter van de Vlaamse Journalisten Vereniging. Tegenwoordig is hij hoofdredacteur van OMAG Citymagazine, een lifestyle-publicatie in West Vlaanderen.
Dan, als de dochters hun spreekwoordelijk dekseltje op hun potje gevonden hebben, rijst de vraag: ‘Wat doen we, gaan we de boel verbouwen of gaan we uitkijken naar iets nieuws?’ Het ligt voor de hand dat Walter voor de laatste optie gaat. Een advertentie in de krant voor een nieuwbouwproject in Oostende maakt hem opgetogen. Maar Gusta wil niet: te ver van de kinderen en kleinkinderen. Toch weet hij haar te overreden een keer te gaan kijken.
En ja hoor, het besluit om te verhuizen naar een appartement aan de kust wordt toch genomen. Op de eerste algemene eigenaarsvergadering komt de vraag wie het voorzitterschap op zich wil nemen. Walter heeft ervaring als voorzitter en, aangezien hij zich als enige kandidaat stelt, wordt hij tot opluchting van de andere eigenaren gekozen. Werk aan de winkel.
In dit boek heeft Walter zijn ervaringen met de verhuizing, het inrichten van het appartement en de nodige problemen die dat met zich meebrengt op papier gezet. Tevens geeft hij veel informatie over wat er in Oostende zoal te doen valt voor gepensioneerden. En dat blijkt best veel te zijn.
Wel is hij zo eerlijk om te verklaren dat criminaliteit ook Oostende niet vreemd is. Na een inbraak in de kelderbergingen kregen ze van de opgetrommelde politie, van wie ze een proces-verbaal wilden, het laconieke antwoord: ‘Moet dat? Zijt ge niet verzekerd? Veel moet ge hiervan niet verwachten. ’t Is hier geen Miami Vice hé!’ Maar toch, spijt van hun ‘emigratie’ hebben ze niet.
De burgemeester van Oostende heeft het voorwoord geschreven, zodat het werk twee doelen lijkt te hebben: de persoonlijke belevenissen en reclame voor de plaats Oostende. Desondanks is het een prettig boek geworden met veel foto’s. Voor oudere Belgen (en misschien Nederlanders) die erover denken om de stap naar de Belgische kust te maken, een aanrader.
Walter van den Branden – Aangespoeld … in Oostende. ISBN 978-94-640-7701-8, 192 pagina’s, € 25,00. Brussel: Uitgeverij Bitbook 2020.