Over een lange en een korte politieke loopbaan
Grimmige politieke satire.
Dit boek behandelt de politieke carrières van twee leden van Provinciale Staten van Zeeland, behorend tot dezelfde fractie, de grootste in de Staten, van een vooraanstaande politieke partij.
Fractievoorzitter Huib Jansen is het prototype van de ambitieuze beroepspoliticus, die lang dacht ooit minister-president te worden, maar dit doel naar beneden moest bijstellen. Via de Leidse gemeenteraad, het wethouderschap en het lidmaatschap van Provinciale Staten van Zuid-Holland greep hij naast de functie van gedeputeerde omdat ‘De Partij’ in de oppositie belandde. Hij kwam een enkele keer op de kandidatenlijst voor de Tweede Kamer, maar op een weinig eervolle plaats. ‘Stem op de laatste blanke man op de lijst’, grapte hij er wrang over. Uiteindelijk verhuist hij naar zijn geboorteplaats Westkapelle omdat hij verwacht dat de woke-cultuur minder doorgedrongen is tot Zeeland, dat hij als springklank wil gebruiken om alsnog Kamerlid te worden.
Nigisti Yohannes werd geboren in Rotterdam uit gevluchte Eritrese ouders. Ze assimileerde snel en ontwikkelde zich tot een briljante middelbare scholiere. Als rechtenstudente in Leiden raakte ze bevriend met Charlotte van Cimmenaede, die haar als een persoonlijk project ging zien en haar onder de aandacht bracht van mensen die ertoe deden in ‘De Partij’. Nadat ze met haar ouders naar Zoutelande was verhuisd belandde ze, gepusht door Charlotte, via de eerstvolgende verkiezing vrijwel moeiteloos in Provinciale Staten.
Auteur
Tekstschrijver Roelof Smit (1985) is bekend met de plaatselijke, provinciale en landelijke politiek. Dit boek is zijn derde roman.
De provinciale fractie blijkt zowel voor Huib als voor Nigistu een slangenkuil, zoals zovele fracties dat in de praktijk blijken te zijn. Het verdere verloop van het verhaal moet u zelf lezen.
Politieke insiders zullen veel passages uit dit boek herkennen. Zoals de vergadering waarin de kandidatenlijst voor Provinciale Staten wordt vastgesteld: ‘Aanvullend zou ik erop willen wijzen, dat de heer Dieleman de enige boer in de top tien is…Dat is een al wat magere score voor onze Partij in Zeeland. Laten we tenminste de voortreffelijke boer die we wél hebben een stukje hoger zetten.’
‘Huib heeft vernomen dat Bout-Adriaanse de afgelopen vier jaar als Statenlid niets heeft gepresteerd, maar opnieuw op de lijst is gezet omdat er niemand anders uit de gemeente Tholen beschikbaar was. Ze oogt inderdaad niet als een toonbeeld van bekwaamheid.’
Ook de impact van de journalistiek voor de carrières van zowel Huib als Nigistu wordt uitgebreid en geloofwaardig geschetst. En hoe moet je als integer politicus omgaan met ‘redelijk’ aandoende suggesties van de populisten? Huibs echtgenote Marijke is er snel klaar mee.
Yohannes zit nog in een extra spagaat. Ze heeft niet alleen te maken met haar politieke mede- en tegenstanders, maar ook nog met de tot op het bot verdeelde Eritreeërs in Nederland. Bovendien krijgt ze na een controversiële beslissing als fractiewoordvoerder een hoop racistische stront over zich heen.
Een goed leesbare en angstig herkenbare satire. (Aanstaande) politici doen er goed aan er kennis van te nemen. Een must voor iedereen die de Nederlandse politiek een beetje of een beetje boel volgt.
Roelof Smit – De verkeerde kleur. ISBN 978-94-6381-148-4, 205 pagina’s, € 20,99. Amsterdam: Uitgeverij Podium 2022.