De loopbaan van een geliefde voetbalreporter
Evert ten Napel moest een ware strijd leveren om zijn plaats te veroveren tussen de voetbalverslaggevers in Hilversum.
Deze autobiografie van Evert ten Napel kwam tot stand omdat zijn vrouw hem op het idee bracht. Het schrijven moest een eind maken aan zijn verveling veroorzaakt door de coronacrisis. Het resultaat is een zeer interessante levensgeschiedenis.
Ten Napel laat alle stapjes in zijn carrière als sportjournalist voorbij komen. Hij begon als leerling-journalist en via zijn werk als radiopresentator bij een streekomroep kwam hij uiteindelijk in Hilversum bij de TROS-radio. Vervolgens kwam de stap naar de televisie. Door Bob Spaak werd uitgenodigd om te komen werken bij Studio Sport als redacteur en commentator. Hij was de opvolger van Herman Kuiphof. Zijn baan was heel afwisselend. Aanvankelijk versloeg hij alleen voetbalwedstrijden van de Nederlandse eredivisie, maar later ook interlands, EK’s, WK’s en Europa Cup-wedstrijden.
Behalve voetbal kwam er nog meer op zijn pad als commentator. Jaarlijks werd hij de vaste verslaggever op Nieuwjaarsdag in Garmisch Partenkirchen. Hij versloeg ook de Elfstedentocht vanaf een motor met een Belgische berijder die normaal meereed in de Tour de France. Ook bij de Tour de France deed hij mee. Verscheidene Olympische Spelen in zomer en winter maakte hij mee als commentator.
De eigenschappen van Ten Napel die naar voren komen zijn in de eerste plaats diens vastberadenheid om een baan te krijgen als radio- en televisiecommentator. Stap voor stap gelukt dat. Steeds werd hij gevraagd. In zijn werk was hij ook slim. Het was vaak heel moeilijk om individuele sporters voor de microfoon te krijgen. Evert lukte dat vaak. In zijn verslaggeving liet hij zijn emoties vaak meespelen. Bij de gedenkwaardige halve finale van het Europese voetbalkampioenschap in Berlijn van 1988 riep bij het winnende doelpunt van Marco van Basten: Het Volksparkstadion is van Oranje. Dit werd een bekend gezegde. Een belangrijke eigenschap van Ten Napel was zijn onpartijdigheid. Dit viel vooral op bij de Duitsers. Hij kreeg van hen zelfs een prijs voor zijn neutrale verslagen.
Het boek staat vol met vermakelijke anekdotes. Talrijke collega’s worden met name genoemd. Het is opvallend dat er veel rivaliteit bestond tussen de collega’s over de verdeling van de wedstrijden. Een bijzonder verhaal gaat over Mart Smeets. Deze had in een interview met Ischa Meijer veel kritiek geleverd op de gang van zaken bij de omroep. Hij werd op staande voet ontslagen Dankzij bemiddeling van Ten Napel werd hij toch weer aangenomen. Ook een rel met Evert zelf komt ter sprake. Hij was commentator bij de WK van 2006. Het zou zijn laatste WK worden en daarom rekende hij er op dat hij de finale mocht verslaan. Hij kreeg echter de troostfinale toegewezen. Evert was woedend en hij wilde direct naar huis. Die gemiste finale zou hem dwars blijven zitten.
Na zijn pensionering had Evert nog genoeg te doen. RTV-Oost vroeg hem voor een radioprogramma over voetbal. Hij accepteerde dit en deed dat met veel plezier. Er kwam nog iets heel anders op zijn weg. Een grote firma van games wilde Evert als commentator bij het FIFA-voetbalspel. Samen met Youri Mulder deed hij dat ook heel graag. Hij kreeg echter ook weer de kans voor het echte werk. Omroep FOX vroeg hem als voetbalcommentator. Op zijn 77-ste doet hij dat nog steeds en de manager zei pas nog tegen hem: Niet stoppen Evert, wij willen die stem van jou nog lang horen.
Een boeiende autobiografie van een populaire sportverslaggever.
Evert ten Napel – Het Volksparkstadion van Oranje. ISBN 978-90-488-6095-1, 208 pagina’s, € 21,99. Amsterdam: Uitgeverij Inside 2021.