Ruth Hogan – De bewaarder van gevonden voorwerpen. Vertaald uit het Engels (The Keeper of Lost Things) door Sonja van Toorn. ISBN 978-94-027-2160-7. 286 pagina’s, € 17,99. Amsterdam: HarperCollins Holland 2017.
Jonge vrouw erft het huis van haar werkgever, met een speciale opdracht.
Als Anthony Peardow met de trein naar huis reist vindt hij een biscuitblik met as. Een vreemde vondst, temeer dat Anthony ervan overtuigd is dat de as niet ‘zomaar as’ is, maar de resten van een gecremeerde dode. Hij neemt het blik mee naar huis, schrijft er een label bij en zet het tussen de talloze andere gevonden voorwerpen die hij sinds veertig jaar verzamelt. De meeste van die spullen zijn minder opzienbarend: haarspeldjes, kop en schotels, een puzzelstukje, knopen, muntjes, al wat een mens op straat kan vinden als hij zijn blik naar de grond gericht houdt. Als schrijver bedenkt hij bij ieder object een verhaal.
Anthony is alleen nadat veertig jaar geleden zijn geliefde Therese stierf, vlak voordat zij zouden trouwen. Op de dag van haar plotselinge overlijden verloor hij haar medaillon. Hij heeft het verlies van Therese en haar medaillon nooit goed kunnen verwerken. Na die dag is hij begonnen andermans verloren voorwerpen te verzamelen. En hij schreef daar weliswaar mooie verhalen over, maar hij heeft – al was hij dat wel van plan – nooit pogingen gedaan om de spullen terug te bezorgen bij de rechtmatige eigenaars. Nu hij oud en ziekelijk is betreurt hij dat. Gelukkig is hij niet helemaal alleen. Sinds zes jaar zorgt de 30-jarige en gescheiden Laura als assistente en huishoudster voor hem en de twee hebben een warme vriendschap opgebouwd. Anthony besluit Laura tot erfgenaam te maken. Maar bij die erfenis krijgt ze de opdracht mee om op zoek te gaan naar de bezitters van zijn gevonden voorwerpen en om aandacht te besteden aan Sunshine, het tienjarige buurmeisje dat lijdt aan het syndroom van Down.
Ruth Hogan wilde altijd schrijfster worden. Maar het leven zat haar niet mee. Ze kreeg een ernstig auto-ongeluk en toen ze goed en wel gerevalideerd was werd er in 1912 borstkanker geconstateerd. Ze begon aan dit boek in de nachten dat ze wakker lag van de chemo. Na haar genezing voltooide ze het.
Laura heeft niet alleen te maken met de moeilijke opdracht, maar ook met Therese. Haar geest waart nog altijd rond in het huis en waar zij is hangt een geur van rozen. Laura neemt aan dat zij wel vertrekken zal, nu ze is verenigd met Anthony, maar dat is niet waar. Niet alleen Therese en Sunshine horen tot de ‘erfenissen’ van haar voormalige werkgever, maar ook de tuinman Freddy die de rozentuin onderhoudt die Anthony in vroeger jaren voor zijn geliefde liet aanleggen. Gelukkig is Freddy meer dan levend en daar is Laura heel blij om.
Dit uitgesproken feel good-boek leest niet echt vlot weg. Dat is niet omdat Ruth Hogan geen vaardige hand van schrijven heeft, maar omdat zij af en toe de indruk wekt dat zij de weg kwijt is in haar verhaal. Ze heeft te veel willen vertellen. Want waarom wordt de lezer bijvoorbeeld getrakteerd op Anthony’s verhalen bij een aantal gevonden voorwerpen? Ze zijn onderhoudend, maar niet allemaal even onontbeerlijk. En wat is de echte toegevoegde waarde van het verhaal van uitgever Bomber en Eunice? Hadden zij niet zo geheimzinnig gefigureerd, dan was de roman even af geweest, en minder ingewikkeld. Alles grijpt op het eind in elkaar, dat is zo, maar er leiden vele wegen naar Rome en Hogans slaat geen omweg over.
Al met al een onderhoudende, maar wat warrige roman.