Jodi Picoult – De ultieme belofte. Vertaald uit het Engels (The Pact) door Sophie Brinkman. ISBN 978-94-027-0310-8, 510 pagina’s, € 19,95. Amsterdam: HarperCollins Holland 2015.
Hechte relatie eindigt met een schot. Maar waarom?
Als in 1979 twee stellen naast elkaar komen wonen, de vrouwen allebei hoogzwanger zijn en ook de mannen elkaar graag mogen, ontstaat er binnen de kortste keren een hechte viermans-vriendschap. Zoon Chris wordt geboren, in het buurhuis dochter Emily. De kinderen zijn van meet af aan onafscheidelijk. ‘Die twee worden een stel’, hopen de ouders. En dat is ook zo.
Toch opent dit boek met een huiveringwekkende proloog: Chris en Emily (inmiddels 17 en 16 jaar oud) worden in de speeltuin gevonden. Emily sterft kort daarna aan een schotwond in haar hoofd, Chris heeft een bloedige hoofdwond, maar knapt relatief snel op. Alles wijst erop dat Chris zijn geliefde vriendinnetje heeft doodgeschoten. ‘Emily wilde zelfmoord plegen’, is Chris’ eerste reactie in het ziekenhuis en: ‘ik zou met haar meegaan in de dood, maar dat is niet gelukt.’ Ongeloof is ieders deel: Emily wilde zelfmoord plegen? Die mooie, gelukkige, succesvolle, door iedereen beminde Emily? Chris wordt niet geloofd. Hij wordt in staat van beschuldiging gesteld en gaat de gevangenis in. Het recht zal zegevieren. De ouders van Chris en Emily, al die jaren zo dik bevriend, staan opeens als vijanden tegenover elkaar: wat is er gebeurd en hoe heeft dit kunnen gebeuren? En: waarom heeft jullie zoon onze dochter vermoord / waarom geloven jullie niet in zijn onschuld?
Jodi Picoult (1966) is een Amerikaanse bestsellerauteur wier faam de grenzen ver overschrijdt. Ze schreef inmiddels ruim 20 romans, haar werk werd in 37 talen vertaald.
In dit boek neemt Picoult haar lezers sprongsgewijs mee de tijd in. Ze vertelt in flashbacks het verhaal van het verbond tussen Chris en Emily. De twee kinderen groeien eigenlijk op als een tweeling. Ze gaan samen op avontuur, vieren de feestdagen samen, gaan samen naar school… Allemaal heel plezierig, tot Chris zich realiseert dat hij verliefd is geworden op zijn ‘zusje’ Emily. Geen probleem, vindt hij, ze trouwen immers toch. Hij begint voorzichtig avances te maken. Maar voor Emily voelt het veel minder natuurlijk. Voor haar is Chris evenzeer ‘broertje’, als zij voor hem ‘zusje’. En met je broertje heb je geen verkering, dat voelt voor Emily niet goed. ‘Onzin’, vindt Chris. En daarmee komt Emily in een spagaat terecht: ze wil Chris niet kwijt, ze hebben een verbond samen – de Engelse titel Pact (verbond) is in dit geval treffender dat de vertaling daarvan: ‘De belofte’ – en toch ziet ze geen toekomst voor zich waarin dat broertje haar echtgenoot is.
De manier waarop de auteur die twijfels en angsten en onzekerheden verwoordt, is buitengewoon trefzeker. Evenals trouwens de beschrijving van de twijfels, angsten en onzekerheden die Chris beheersen, tijdens zijn verblijf in de gevangenis en gedurende het proces.
Dit is een van de ‘oudere’ boeken van Picoult: in de V.S. kwam de roman al in 1998 uit. Het is het derde boek van haar dat in het Nederlands werd vertaald, maar we kunnen maar één ding concluderen: dit smaakt naar meer, véél meer.
Het boek is met zijn ruim 500 pagina’s een flinke pil. Wie eraan begint, stopt niet gauw met lezen.
Een pageturner van de bovenste plank.