Richard van de Crommert en Dave Boomkens – Het Grote Songfestivalboek. ISBN 978-90-8975-650-3, 336 pagina’s, € 19,95. Meppel: Just Publishers 2015.
‘Alles’ over het Eurovisie Songfestival.
Het afgelopen jaar, toen Ilse DeLange en Waylon Nederland op het Eurovisie Songfestival vertegenwoordigden met Calm after the storm, was dit festival weer eens een ouderwetse kijkcijferhit. Het duo won niet, maar gooide wel hoge ogen. En het werd een keertje tijd. Want het is nu al veertig jaar geleden dat Nederland voor het laatst won. (Ding-A-Dong 1975).
Dit boek is geschreven voor die duizenden mensen die lijstjes bijhoudend, nagelbijtend van de zenuwen, onderling weddend en punten tellend naar het liedjesfestijn toeleven. Die álles willen weten: niet alleen wie de teksten en de muziek schreven, maar ook wie ruzie maakt met wie, wat er achter de schermen misgaat, wat de sterren eten en drinken en wie hun kleding maken.
De auteurs Richard van de Crommert (1968), journalist bij De Telegraaf, en Dave Boomkens (1990), politicoloog waren elkaar als notoire ‘festival-verslaafden’ op het spoor gekomen via Twitter. Ze praatten en ontdekten: wat de één nog niet wist, wist de ander. Samen wisten ze (bijna) alles. Daaruit ontstond het idee voor deze songfestival-encyclopedie.
Het boek is een feest voor de liefhebber van het jaarlijkse festijn. De schrijvers spraken niet alleen met tientallen oud-deelnemers, maar ook met dirigenten, presentatoren en natuurlijk fans. Want zonder fans geen festival, dat moge duidelijk zijn. Het boek staat vol met lijstjes. In 1956 startte het Eurovisie Songfestival met zeven deelnemende landen, waarvan Nederland er één was. Zwitserland won met Refrain. Zegt het liedje u nog wat? En Net als toen van Corry Brokken? Daarmee won ons land in 1957.
Een heerlijk lees- en bladerboek, waarvan je spontaan gaat neuriën als je oude, bijna vergeten liedjes herkent. Maar ook een boek waarin je kunt smullen van de kuren, schandaaltjes, geheimen, haat en liefde, roddel en achterklap die nu eenmaal inherent zijn aan het leven van BN’ers die overigens in 1956 nog lang niet zo heetten. Toen was alles nog wat gemoedelijker doordat het kleinschaliger was.
In de beginjaren was het Songfestival een deftig feest. Maar dat ging eraf. Landen wilden gewoon winnen en opvallen, hoe kwam er minder op aan.. In Portugal werd de revolutie van 1974 ingeluid met het festivallied E Depois do Adeus. Toen Spanje gastland was liet dictator Franco de decors ontwerpen door Salvador Dali. En wanneer Engeland Cliff Richard stuurt als gedoodverfde winnaar ‘geeft’ Duitsland de zege aan Spanje door Cliff onzichtbaar te maken. ‘Ik ging naar winnares Massiel en greep haar hartelijk bij de keel’, zal Cliff later memoreren. En wat dacht u van Conchita Wurst die vorig jaar als man/vrouw met baard voor Oostenrijk zong, recht naar de top? Rise Like A Phoenix zong madame en zij verrees uit de as van het bergland.
Er wordt wel eens beweerd: hetero’s kijken naar voetbalwedstrijden, het Songfestival is de Champions League voor homo’s. De auteurs hebben een complete studie gemaakt van de ins en outs van de gay scene op dit festijn van ‘goud voor een liedje’. Het lezen zeker waard.
Al met al is het boek zo ontzettend uitgebreid, dat ik geen vraag zou kunnen bedenken die de schrijvers niet hebben beantwoord. Komt bij dat het geschreven is in een heerlijk leesbare, vlotte stijl.
Wie dit boek leest vóór Trijntje Oosterhuis in mei met Along op de planken staat, is deskundiger dan menig jurylid. Dat wordt die avond dubbel genieten.
Van harte aanbevolen voor de ware fan.