Theo Kors – Die vent is gèk! Verslag van een pelgrimage en verder…. ISBN 978-94-6254- 782-7, 241 pagina’s, € 18,75. Mijnbestseller.nl 2014.
Realistisch en gedetailleerd verslag van een voettocht naar Santiago de Compostela.
De gepensioneerde Haarlemmer Theo Kors zag op een avond een tv-uitzending over de Camino, de bekende pelgrimstocht naar het Noord Spaanse bedevaartsoord. Santiago de Compostela. Het idee sprak hem erg aan. Een mooie gelegenheid om zijn leven te overdenken: terugkijken en vooruitkijken en ook bezig zijn met zijn geloof. Hij begon te sparen en te trainen. Op 10 juni 2007 was er in zijn parochiekerk St. Jacobus de Meerdere een speciale viering om hem uitgeleide te doen op zijn pelgrimstocht naar St. Jacobus in Santiago. De dag daarop begon hij aan zijn voettocht van 2553 km. Eerste etappe: Haarlem – Vijfhuizen – Hoofddorp – Aalsmeer, 26 km.
Er leiden vele wegen naar Santiago. Theo koos de route via Dinant (België), Reims, Vézelay, Limoges, Périgieux (Frankrijk), Pamplona, Burgos en Leon (Spanje). In het verslag volgt Theo heel nauwkeurig de route. Alle pleisterplaatsen worden genoemd. Na elke dag wordt het aantal afgelegde kilometers van die dag en het totaal aantal gelopen kilometers vermeld.
Tussen de verslagen staan cursief gedrukt zijn overpeinzingen en de berichten uit Nederland met zijn reacties daarop. Hij voelde zich nog wel eens eenzaam: pagina 49 Ik voel me werkelijk eenzaam, een mens die even nergens bij hoort, een vreemdeling. Ik voel de sterke behoefte aan wat menselijk contact (pagina 49). Onderschrift bij foto: Trefwoorden, koud, nat, pijn, kortom: ellende! (pagina 59). … en ondanks dat ik met mijn maatjes ben, heb ik sterk het gevoel van eenzaamheid. Net of de hele wereld je in de steek gelaten heeft! (pagina 203).
Theo beschrijft uitvoerig de overnachtingsadressen die erg verschillen van kwaliteit. Ook is hij erg gevoelig voor de gastvrijheid van de uitbater. In Frankrijk is hij vaak alleen, in tegenstelling tot Spanje, maar een overvolle herberg is ook niet prettig: Zo op elkaar gestapeld voel ik me echt armoedig. Ik voel me nietig, klein afgeserveerd. Te midden van al die lijven om me heen voel ik me vernederd, onbeduidend.
Het was dus geen gemakkelijke tocht. In Frankrijk regende het vaak. Ook kreeg hij last van zijn voet en later van zijn rug. Tot de Pyreneeën had hij regelmatig twijfels of hij wel door zou gaan. De vele contacten met vrouw en kinderen en zijn vrienden bemoedigden hem om door te gaan. Na de Pyreneeën, toen hij vaak in gezelschap liep, dacht hij niet meer aan opgeven.
Het meest genoot Theo tijdens deze pelgrimstocht van de vele ontmoetingen. Hier zie je ook zijn kwaliteiten als lekenpastor. Met velen voerde hij diepgaande gesprekken en was zo een steun voor hen.
Uit het verslag blijkt ook dat Theo een diepgelovig mens is. In vele kerken nam hij de tijd om rustig te mediteren en een kaars aan te steken. Hij is ook een man die vertrouwen heeft in God en zich aan hem overgeeft: We zullen zien wat God met zijn pelgrim voor heeft. Als hij zich ellendig voelde, kwam hij mensen tegen die hem weer bemoedigden: God zet mensen op je weg. Vanuit de parochie Haarlemmerliede kwam de volgende bemoediging: met alle gebeden omringd, zal je Tochtgenoot jou bijstaan.
Het mooiste moment was natuurlijk de aankomst op het plein voor de kathedraal in Santiago. Daar plant ik mijn beide stokken op de grond en zeg met dikke keel: ‘deo Gratias! Der alte Don Camino hat es geschaft!’ Dan nog een ontroerend moment: op het plein stond zijn vrouw Ank met haar zus. Een weerzien na drieënhalve maand. Ank was wel geschrokken, want Theo was mager, had een grauw gezicht, was moe en voorovergebogen, een oud mannetje.
Het laatste gedeelte van Die vent is gèk! is een verslag van het vrijwilligerswerk dat Theo enkele jaren deed in de herberg L’Esprit-du-Chemin in St. Jean-Pied-de-Port aan de voet van de Pyreneeën, als dank aan de mensen die hem vaak zo liefdevol hadden opgevangen.
Wie dit boek leest, krijgt een realistisch beeld van deze zware tocht, die zeker niet geromantiseerd wordt. Toch zijn er genoeg pluspunten om je aangespoord te voelen. Het is ook een zeer persoonlijk verslag. We zijn getuige van zijn gesprekken met zijn vrouw en kinderen. Zijn medeleven met de kinderwens van zijn dochter. De zorgen om zijn broer. Voor een breed publiek misschien iets te veel, hoewel de mens Theo Kors wel heel volledig wordt weergegeven.
Boeiend verslag van een zware, maar ook heel bevredigende pelgrimstocht.