De klassieke route van Parijs naar Nice
Reisbeschrijving van een tocht van Parijs over de Route Nationale 7 naar Menton.
Het meeste verkeer naar de Middellandse Zee gaat nu over de Autoroute du Soleil, een ongezellige snelweg met tolpoorten en karakterloze wegrestaurants. De auteur Peter Giesen besloot in 2014 aan de hand van een klassieke route te gaan schrijven over de hedendaagse problemen van Frankrijk en de geschiedenis en de cultuur. Het boek oogt als een reisgids bestemd voor echte francofielen. De toeristische informatie is heel beperkt, maar de lezer krijgt wel veel mee over het Frankrijk van toen en nu. Bijvoorbeeld: het ontstaan van de Parijse boulevards, de banlieue van Parijs, de Franse vorsten en presidenten, het katholieke Frankrijk, het verlaten platteland, de Franse gastronomie, de Franse auto, het Front national, de ontluisterde Côte d’Azur, de boerkini en de de migranten in Menton.
Auteur
Peter Giesen (1959) studeerde geschiedenis en werd journalist. Van 2013 tot 2018 was hij correspondent in Frankrijk voor de Volkskrant. Als ‘afscheid’ van het land schreef hij dit boek.
Route Nationale 7
De RN7 begint in Parijs op het Ile de la Cité. Het is de oude tweebaansweg van Parijs naar de Côte, vroeger een drukke weg met veel restaurants en garages. Charles Trenet zong Route Nationale 7, la route qui fait récette. Deze reis zou romantisch en nostalgisch moeten worden, maar het werd een grote deceptie. Dat begon al direct buiten Parijs: de vreselijke wijken van de banlieu. Daarna een verlaten platteland. Routiers (wegrestaurants) en garages zijn omgebouwd tot tapijthal, zwembadhandel of wokrestaurant. Op de industrieterreinen vinden we grote supermarkten die de leuke winkeltjes in de plaatjes vervangen hebben. Zelfs de aankomst bij de Côte is een teleurstelling. De kust is van Cannes tot Nice tot op de laatste meter volgebouwd. Zelfs de legendarische Promenade des Anglais van Nice is verworden tot een racebaan met zes rijstroken, ommuurd door karakterloze flats.
Vorsten en presidenten
Veel aandacht besteedt de schrijver aan koningen en presidenten. Tot de revolutie was Frankrijk een monarchie met feodale tradities en een hofcultuur. Giesen beweert dat ondanks de revolutie het land nog steeds doortrokken is van het ancien régime. Presidenten zijn nog een soort vorsten. Toen Emmanuel Macron werd gekozen tot president maakte hij een vorstelijke entree met een langzame, plechtige wandeling over de binnenplaats van het Louvre. Het oude paleis van de Franse koningen. In de Franse ‘paleizen van de macht’, is nog altijd de grandeur van vroeger: muren met bladgoud, stoelen met krullende pootjes en uitbundig versierde plafonds. Sinds 1962 wordt de president direct door het volk gekozen, een president met stevige volmachten, eigenlijk een gekozen koning.
Gastronomie
In het hoofdstuk Lapalud bezoekt de schrijver het truckersrestaurant Le Mistral. Een grote parkeerplaats met enkele vrachtwagens, vroeger was het zo druk dat er een verkeersregelaar nodig was. Destijds stond de RN7 bekend om zijn gastronomie. Terwijl vele wegrestaurants zijn verdwenen vinden we in steden zoals Lyon en Vienne nog wel sterrenrestaurants die nog druk bezocht worden. Frankrijk heeft een echte eetcultuur, een wezenlijk verschil met Nederland. Het déjeuner is zeer belangrijk. Een Fransman nodigt familie en vrienden uit voor een uitgebreide maaltijd van vier gangen aan een lange tafel. Zo’n maaltijd duurt soms wel tot vier uur. Uitgebreid vertelt de schrijver over de Franse specialiteiten en de restaurants die in de Michelingids enkele sterren hebben.
Een zeer informatief en actueel boek over Frankrijk met veel historische feiten.
Peter Giesen – Retour de France. Over de route nostalgique naar het Frankrijk van nu. ISBN 978-94-004-0725-1, 269 pagina’s, € 19,99. Amsterdam: Thomas Rap 2018.