Het klaprozenjaar

Liefde overwint oorlogen

Zwerftocht op zoek naar een ‘schaduw-vader’.

Nicole heeft zich, als enig kind van alleenstaande moeder Marianne, altijd voorgenomen zelf een groot gezin te krijgen. Maar haar partner David is duidelijk: hij wil geen kinderen. ‘Hij trekt wel bij’, denkt Nicole, ze stopt met de pil en wordt zwanger. Als David dat hoort ontsteekt hij in woede en gaat bij haar weg. Ze richt zich op haar zwangerschap, dít kind zal ze in elk geval hebben. Als de gynaecoloog haar vertelt dat haar ongeboren kind waarschijnlijk een erfelijke hartafwijking heeft, is ze ongerust en diep ongelukkig. Ze belt David. Maar die verzekert haar dat dit niet van zíjn familie kan komen. In de familie van Marianne zitten evenmin hartpatiënten. Dan zou haar eigen biologische vader de drager moeten zijn. Haar moeder heeft altijd verteld dat haar vader jong is overleden en ze heeft nooit enige verdere informatie over hem willen verstrekken. Maar nu dringt Nicole aan. Ze moet in het belang van haar kind meer van haar vader weten.

Het kost Marianne veel moeite, maar uiteindelijk gaat ze overstag. Ze is de dochter van een beroemde kunstenaar die in de oorlog als soldaat bij de Wehrmacht moest dienen. Uit die tijd heeft hij een grote haat tegen de Fransen heeft overgehouden. Maar Marianne is juist verrukt van de Franse taal en cultuur en gaat Frans studeren. Het is de oorzaak van een breuk met haar ouders.

Als Marianne de kans krijgt in het Franse Bar-le-Duc een jaar te gaan werken als lerares komt ze in dat stadje echter hetzelfde tegen in omgekeerde vorm: heel veel inwoners koesteren nog steeds – in 1975 – een grote haat tegen de oude vijand. Ze beschouwen Marianne met wantrouwen en boosheid en bestoken haar met venijn. Die haat is via de ouders ook doorgesijpeld naar hun kinderen, de leerlingen die zij lesgeeft. Ze heeft het er heel moeilijk mee. Zij is een kind van een soldaat, maar zíj voerde toch geen oorlog? Wordt het geen tijd voor vergeving?

Gelukkig staat niet iedereen zo tegenover haar. Marianne ontmoet de man die de liefde van haar leven wordt. Maar ook in de liefde loopt het niet van een leien dakje.

Auteur

Corina Bomann (1974) publiceerde in 1999 haar eerste korte verhalen. Zij werkte tot 2002 als tandartsassistente. Daarna richtte zij zich volledig op het schrijven. Zij debuteerde in 2001 met Der Schattengeist. In Duitsland zijn inmiddels acht boeken van haar hand verschenen, daarvan zijn er zes in het Nederlands vertaald.

Marianne vertelt haar verhaal aan de hand van foto’s die haar vriend maakte. Op één ervan staat zijn schaduw, meer krijgt Nicole niet van hem te zien want Marianne had zelf geen enkele foto van hem. Nicole besluit naar het Franse stadje af te reizen. Wie weet treft ze sporen van haar vader of weet iemand, als hij nog leeft, waar hij tegenwoordig woont. Ze zal haar speurtocht beginnen bij het huis van de fabrikant, waar haar moeder indertijd logeerde. Van daaruit zoekt ze verder. Ze moet haar schaduwvader vinden. Bar-le-Duc wordt omgeven door klaprozenvelden, de bloemen van de vergeving. Ze ziet daarin een symbool. De vergeving van Duitsers naar Fransen en omgekeerd, en de vergeving voor wat er kennelijk mis ging tussen Marianne en haar vader.

Dit mooi opgezette romantische boek leest als een trein. Heerlijk ontspannend. Je ziet het einde niet van mijlenver aankomen. Mooi bedacht!

Voor uren leesgenoegen.

Corina Bomann – Het klaprozenjaar. Vertaald uit het Duits (Dat Mohnblütenjahr) door Lilian Caris. ISBN 978-90-225-7693-9, 409 pagina’s, €19,99. Amsterdam: Boekerij 2017.

Dit bericht is geplaatst in Alle Boeken, Fictie, Romantiek. Bookmark de permalink.