Karl Ove Knausgård – Lente. Vertaald uit het Noors (Om våren) door Marin Maes. ISBN 978-90-445-3638-6, 217 pagina’s, € 19,99. Amsterdam: De Geus 2017.
Vader met depressieve vrouw kiest voor zijn kinderen.
In dit derde deel van de serie De vier seizoenen is de dochter van de auteur, die in de vorige delen verwacht werd, geboren en inmiddels drie maanden. De moeder lijdt aan depressies en bevindt zich in het ziekenhuis. Met zijn dochtertje gaat hij naar het ziekenhuis om zijn vrouw te bezoeken. Zijn leven wordt bepaald door de zorg voor zijn kinderen. Aan schrijven komt hij nauwelijks meer toe.
Karl Ove Knausgård (1968) is een beroemde Noorse schrijver. Hij werd vooral bekend door zijn autobiografische romans van de serie Mijn Strijd. In deze serie richt hij zich in brieven tot zijn aanstaande dochter en gaat daar in dit deel mee door.
De eerste twee delen van deze reeks bevatten veel korte stukken over allerlei zaken uit het dagelijks leven. De achterliggende gedachte was zijn dochter te laten kennismaken met allerlei aspecten die mensen in hun leven meemaken. In dit derde deel heeft de schrijver echter deze opzet verlaten. Het is nu een roman die een vervolg lijkt op zijn autobiografische romans. Het is één verhaal dat bijna uitsluitend handelt over zijn vrouw en zijn kinderen. Hij is voortdurend bezig met de verzorging van zijn kinderen. Een enkele keer filosofeert hij over andere onderwerpen. Bijvoorbeeld over zelfmoord en over de vraag wat nu eigenlijk de persoonlijkheid van een mens is.
Heel openhartig spreekt hij over zijn vrouw die een heel moeilijke zwangerschap doormaakte, na de bevalling weer in een depressie raakte en een zelfmoordpoging deed. Gelukkig werd dit tijdig door de ik-figuur ontdekt. Het is wel heel bijzonder hoe hij de depressie beschrijft. Zijn vrouw staat overal buiten, ze doet niet meer mee. Het is een en al duisternis. Het is wel opvallend en pijnlijk dat hij haar behoorlijk aan haar lot overlaat. Hij vindt dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar leven, terwijl je aan de andere kant haar machteloosheid ziet. De ik-figuur komt dan wat hard over. Hier zijn we helemaal terug bij de romans van Mijn Strijd.
Inhoudelijk is dit boek wel erg mager. Veel gekabbel over huishoudelijke zaken die vaak tot in de details worden verteld. Er zijn maar twee momenten die spannend zijn. Het eerste is als zijn vrouw te veel pillen heeft geslikt en het tweede als hij op weg is naar het ziekenhuis en de baby hard gaat huilen. Hij komt dan tot de ontdekking dat hij de melk is vergeten. Zijn benzine is ook nog bijna op, hij heeft geen geld bij zich en tot overmaat van ramp zijn bankpasje thuisgelaten.
Het enige wat aan de vorige romans in deze reeks doet denken is de vorm. Hij schrijft als het ware een brief aan zijn dochtertje. Dit keer gaat het niet om een paar brieven, maar het hele boek is een brief aan zijn dochter. Het komt wat geforceerd over.
Toch zal ook deze roman bij vele Knausgårdlezers nog wel gewaardeerd worden. Velen zijn na het volgen van de Mijn Strijd – reeks zo vertrouwd geraakt met het leven van deze schrijver en zijn gezin dat ze zich bijna familie van hem zijn gaan voelen. Hij is door zijn openhartigheid heel dicht bij zijn lezers gekomen.
Een onverwacht vervolg op Mijn Strijd.