Yehudi Moszkowicz – De toga van mijn vader. ISBN 978-94-004-0513-4, 207 pagina’s, €17,99. Amsterdam: Thomas Rap 2016.
Nieuwe loot aan ontbladerde advocatenboom.
Yehudi en zijn broer Max leken voor het geluk geboren.. Zij woonden in een kapitale villa, het geld dat hun vader, advocaat Robert Moszkovicz, verdiende kwam met bakken binnen en ging er even hard weer uit. Het gezin kende geen zorgen. Maar op een dag ontmoette vader een vrouw en maakte, via haar, kennis met heroïne. Hij hoorde na de eerste kennismaking tot het treurige leger van verslaafden. In zijn drang naar het witte goud trok hij zijn gezin mee de afgrond in. De familie, de beroemde clan van advocaten Moszkowicz, verstiet Robert en wilde ook na diens scheiding niets meer te maken hebben met de twee kleine jongens en hun moeder.
Een hele omslag. Daar kwam bij dat de jonge Yehudi ook op school geen hoogvlieger was. Hij was ‘lui en dom’ volgens zijn schoolmeester. Later bleek dat hij zeer intelligent was, maar aan zware dyslexie leed. Een moeizame start.
Het kwam goed. Yehudi kwam terecht op het speciaal onderwijs en kreeg de zorg die hij verdiende. Zo haalde hij zijn mavodiploma. Vervolgens werd hij deejay, een hele goede. Eindelijk werd hij gewaardeerd. Maar was dat wat hij wilde met zijn leven? Nee, realiseerde hij zich. Hij zou het liefst rechten willen studeren. Hij zou net als grootvader Max die hem had verstoten, net als vader en zijn ooms – ook al waren die verwikkeld in onaangename schandalen – advocaat willen zijn. En hij werd het. Maar vraag niet wat hem dat kostte.
Yehudi Moszkowicz (1981) heeft een succesvol advocatenkantoor in Utrecht. Hij is de nieuwe loot aan de advocatenstam van Moszkowicz en wil de familienaam in oude glorie herstellen.
In dit boek vertelt de jonge Moszkowicz met vlotte pen hoe het leven hem beurtelings toelachte en bij de strot greep. Hij vertelt over de deportatie van zijn grootvader Max die, 18 jaar oud, als enige lid van de hele familie, als enige van ‘zijn trein met 1083 mensen die de passagiers van Westerbork naar Auschwitz bracht’ overleefde, als een wandelend skelet, 46 kilo, zwaar getraumatiseerd’. Hij vertelt over zijn terugkeer in de maatschappij, benadrukt dat Max het redde omdat hij een vechter was.
Deze eigenschap heeft Yehudi van zijn grootvader geërfd. Want al zijn de verschrikkingen natuurlijk bij lange na niet vergelijkbaar, opgroeien in de schaduw van een door heroïne getekende man valt evenmin mee. Desondanks leest dit succesverhaal van de jonge advocaat een beetje als een ‘lange neus-verhaal’, kijk eens opa, ooms, vader, ik heb het gered. Ik wel. Jullie niet.
Het zij de auteur vergeven. Een beetje trots is wel gerechtvaardigd na zo veel jaren knokken. Toch blijft deze vraag hangen. Is 35 jaar niet wat jong om een monumentje als dit op te richten, de balans van je leven op te maken en te kunnen zeggen hoe succesvol je was? Ach, misschien is het bedoeld als wijze les voor de jonge Wolf, zijn zoon, aan wie hij het boek opdraagt en met wie hij, als vader-sinds-een uur, op een van de foto’s staat.
Voor liefhebbers van een heldenverhaal.