Autofreak wordt scootmobieler

KroniekvaneenkleinbestaanErnst Nordholt – Kroniek van een klein bestaan. Ironische observaties van een journalist die vecht tegen MS. ISBN 978-94-92460-02-8, 430 pagina’s, € 20,-. Den Haag: Einstein Books 2016.

Gebundelde columns van een ervaren journalist én MS-patiënt.

Het was in het jaar 2001 dat journalist Ernst Nordholt ’s morgens zijn ogen opende en dacht, één moment, dat hij blind was. Even later kwam het licht in zijn ogen terug, maar weinig slechts, heel weinig. Toen hij nog diezelfde dag een arts consulteerde en deze hem met spoed naar de neuroloog doorzond, kwam snel daarna de diagnose: Nordholt had multiple sclerose (MS).

Een complete overval. De journalist had tot dan toe – als zoon van politiecommissaris Eric Nordholt en later zelf als politie-verslaggever – overvallen alleen vanaf de zijlijn meegemaakt. Nu was hij zelf ‘plaats delict’. Hij bleef werken bij ‘zijn’ krant, de Telegraaf, maar helaas had MS in 2005 hem zozeer in de greep dat hij daarmee moest stoppen. Autofreak Ernst, de man die tot dan toe 80.000 km per jaar voor de krant reed, werd scootmobieler.

Maar het schrijven zat hem nog steeds in het bloed. Hij begon zijn krimpend bestaan vast te leggen in columns, zette die op een blog, en trok 50.000 lezers. De Telegraaf zette zijn verhalen vervolgens op de gezondheidssite. In deze bundel zijn ruim 250 columns gebundeld.

ErnstNordholtErnst Nordholt (1964) studeerde journalistiek. Na een korte aanloop bij het Nieuwsblad van het Noorden, KRO Brandpunt en Haagse Post kwam hij terecht bij De Telegraaf. Daar bleef hij tot de MS hem van het strijdtoneel afduwde.

MS is geen ziekte met een vrolijk perspectief. Er zijn geen geneesmiddelen, er zijn hooguit wat ‘remmers’ ontdekt. Een MS-patiënt verliest steeds een stukje ‘kunnen’, een stuk van de wereld. En hij weet dat dit niet meer terugkomt.

Dat gegeven ontdekt de lezer ook in Nordholts columns. Toch spat de treurigheid niet van de bladzijden af. Want Nordholt etaleert een groot gevoel voor humor en kruidt zijn columns met een flinke dosis ironie. Het is lastig kiezen uit zo’n enorme hoeveelheid teksten, maar ik vind bijvoorbeeld zijn verschillende verhalen over de thuiszorg geweldig.

Wat citaten. Ik heb sinds een paar maanden thuiszorg. (…) Iedere ochtend komt er een ‘billendroogster van dienst’. Mijn rug doet ze ook. Mijn klokkenspel droog ik graag zelf. Ik ben niet preuts, maar er zijn grenzen. Zo is het maar net. Zomaar wat citaten uit andere columns: We hebben in ons dorp een rollatorpaadje.(…) ‘Wanneer je lichamelijk mindervalide raakt, gaat er een wereld voor je open. Niet alleen omdat je lichaam linksaf slaat terwijl jij naar rechts wilt of in ieder geval rechtdoor, maar ook omdat er voor de gehandicapte medemens een keur aan artikelen is…. Waarna de schrijver vrolijke beschrijvingen geeft van het aanbod in zaken als de douchekruk (die bij hem terwijl hij werd gedoucht plots van de tegels af brak), een smartphone voor senioren, een afrolpaal. Wat dat is? Lees maar. Ik zou kunnen blijven citeren.

Nordholt schrijft over zijn leven thuis en in het verzorgingshuis, nadat zijn echtgenote zijn ‘ex’ wordt, over de ontmoetingen met zijn jonge kinderen, eens per week een uur. Het zit hem allemaal niet mee. Maar de ironie wordt nergens klaagzang. De pen wordt nooit in vitriool gedoopt. Ernst zal heus niet als een vrolijke Frans door het leven gaan, maar hij doseert zijn momenten van treurnis.

Geen boek om achter elkaar uit te lezen, gewoon hapsnap steeds wat columns.

Heel knap geschreven met de ironische sneltrein-pen van een ervaren journalist.

Het boek is ook als Smartbook verkrijgbaar, volgens de uitgever een unieke digitale interactieve vorm. Een aanzienlijk deel van de opbrengst komt overigens ten goede aan de Hersenstichting en de Stichting MS Research.

Dit bericht is geplaatst in Alle Boeken, Columns, Ziekte. Bookmark de permalink.