Gerard van Emmerik – De nieuwe Kratz. ISBN 978-90-468-1999-9, 224 pagina’s, € 18,99. Amsterdam: Nieuw Amsterdam 2015.
Echtpaar dat zoon verloor adopteert ‘vervanger’.
Hildegard en Karl Kratz verliezen hun zoon onder mysterieuze omstandigheden tijdens een open dag in een kindertehuis. Zij kunnen niet leven met dit gat in hun gezin en adopteren Julien, een 16-jarige jongen uit dat huis. Julien is aan één kant blij naar een gewoon gezin te gaan, maar daar eigenlijk nog niet rijp voor. Hij ontkent bij hoog en laag dat zijn moeder is overleden al heeft hij haar zien afglijden naar de dood en haar begrafenis meegemaakt. Hij ‘logeert’ in het kindertehuis, beweert hij, zijn moeder komt hem later weer ophalen. Ook droomt hij van zijn onbekende vader die hij ééns tegen zal komen.
Hildegard en Karl doen alle mogelijke moeite het Julien naar de zin te maken, vooral Hildegard is er druk mee. Want diep in haar leeft een groot schuldgevoel: zij heeft voor haar overleden zoon Maikie nooit warme gevoelens mogen en kunnen koesteren want de vreemde jongen keerde zich bewust van haar af. Julien is heel anders: gezeglijk, vriendelijk, knap, een jongen zoals zij zich een zoon zou wensen.
Julien, Hildegard en Karl draaien behoedzaam om elkaar heen, bezig elkaar te plezieren. Tot Karl tegen Julien zegt: Als jij nu het kind speelt, dan doen wij de ouders. Ze accepteren elkaars onwennigheden.
Gerard van Emmerik (1955) schrijft korte verhalen en romans. Hij is docent aan de Amsterdamse Schrijversvakschool. Dit is zijn achtste boek.
Hildegard doet intussen wanhopig haar best: is Juliens slaapkamer goed, zijn de lakens goed, is zijn kussen goed, is het eten goed…? Ze weet van geen ophouden. Julien al evenmin. Want al ging hij met lichte tegenzin naar zijn nieuwe ouders – waarom, denkt hij, moeder is er toch nog? – hij begint te wennen en zich prettig te voelen bij de huiselijke sfeer. Zelfs zijn kamergenoot Neil, een treurige verstandelijk beperkte jongen, die in het kindertehuis zijn kamergenoot was, verdwijnt uit zijn gedachten. Tot Neil hem belt en zich weer opdringt.
Van Emmerik hanteert een bijna gejaagd taalgebruik. Dat werkt heel suggestief. Hij trekt met zijn korte zinnen de lezer het verhaal binnen, neemt hem bij de hand en laat de lezer meebeleven hoe Hildegard rouwt om Maikie, Karl zich terugtrekt in zijn herinneringen en het echtpaar samen ondanks de nieuwe ‘zoon’ nog wil weten hoe Maikie om het leven kwam.
Het verhaal wordt langzaam maar zeker ingekleurd en verliest nergens spanning door overbodige uitweidingen. Heel knap.
Boeiend boek. Aanbevolen.