Amanda Hodgkinson – Gedane zaken. Vertaald uit het Engels (Spilt Milk) door Catalien van Paassen en Tijmen Roozenboom. ISBN 978-90-229-5993-0. 338 pagina’s, € 19,95. Utrecht: A.W. Bruna 2014.
Geheimen over zusterliefde, moederschap en een zoektocht naar familie.
Het is 1919. Drie ouderloze zusjes wonen in erbarmelijke omstandigheden in een huisje aan de rivier op het platteland van East Anglia. Het ziet er niet naar uit dat ze ooit ‘aan de man’ zullen raken. Als er dan toch een man in hun leven komt, staat de wereld op zijn kop. De tuberculeuze Rose sterft. De jongere Vivian en Nellie worden beiden op dezelfde man verliefd. Als hij voorgoed vertrekt, zijn de zussen niet langer vriendinnen. Vivian is zwanger, Nellie verlaat het huis.
In 1939 lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Nu is Nellies dochter Birdie zwanger en Vivian moet uitkomst bieden. De baby, een meisje, wordt geadopteerd. Later gaat Birdie alsnog op zoek naar de dochter die zij ooit afstond. Daarmee lijkt de cirkel rond. Maar één geheim is nog niet opgelost. Wie zal die oplossing bieden? Lees en huiver. Al met al een ouderwets romantisch, hartverscheurend verhaal dat talloze vrouwen (dit is echt geen mannenboek!) zal aanspreken.
Journaliste en schrijfster Amanda Hodgkinson werd geboren in Somerset. Ze bewees met haar debuutroman Brittannia Road 22 al eerder in het verleden spelende romans schrijft. Haar debuut was meteen een doorslaand internationaal succes.
De dames uit Hodgkinsons boeken hebben het ongelooflijk moeilijk. Ze moeten hard werken, thuis of op het platteland, veel bidden en wachten tot er een prins te paard langs komt – al is het maar een boerenknecht, als hij maar sterk en stoer is – en worden de dames dan tóch verleid – één keer is meestal genoeg – dan zijn ze meteen zwanger met de schande die daar dan weer aan kleeft… Het valt niet mee om vrouw te zijn in de jaren waarover Amanda Hodgkinson schrijft. Iedere vrouwelijke lezer zal blij zijn dat zij nu leeft.
Gedane zaken is vlot en zeer vaardig geschreven. De karakters zijn goed neergezet. Stad en platteland zijn goed getekend in de tijd waarin het verhaal speelt.
En toch… toch dacht ik regelmatig: mens zeur niet zo, mens jank niet zo, mens zit je niet aan te stellen. Een gebrek aan geduld waarschijnlijk. Een tekort aan empathie.
Wie houdt van een lekker huilboek over moederliefde, verdwenen liefde, romantiek en gedane zaken die tóch een keer nemen, moet dit boek zeker lezen. Hartverscheurend noemt men dit. Ik noem dit te veel van het goede.
Voor liefhebbers van tranentrekkers.