((O)) – Ik ben Maan. ISBN 978-90-2480-7, 223 pagina’s, € 17,90. Amsterdam: Wereldbibliotheek 2012.
Anonieme schrijfster geeft zich meer dan bloot.
Een autobiografisch boek van een 25-jarige vrouw die zegt in een Quarter Life Crisis te verkeren en die, in opdracht van haar psycholoog, van zich af schrijft. En dat doet ze in een adembenemend tempo dat de lezer maar bij moet kunnen houden. Die lezer wordt in zeventien hoofdstukken onder meer geconfronteerd met haar biseksualiteit, haar werk als recruteuse bij het hoger onderwijs te Middelburg waar ze eerst gender studies gestudeerd zou hebben, haar stoute neigingen en haar enorme borsten. Ze overdrijft. Ze noemt haar boek niets voor niets The True Story of a Bloody Liar. Ze moet gezegend zijn met een enorme fantasie.
Elke hoofdstuktitel begint met: ‘Ik ben…’ ik noem er een paar: ‘Ik ben een kwarteeuw, ik ben setjes, ik ben gerontofiel, ik ben borsten, ik ben bi, ik ben recruteuse, ik ben Wit-Russisch’. Dat laatste is ze niet, maar ze wordt er vaak voor aangezien.
Ze schrijft vlot, maar het kan bijna niet anders of ze overdrijft. Soms hilarisch, zoals haar ‘haat’ voor kinderen in ‘Ik ben pedofoob’:
‘Het spijt me, maar ik hoef echt geen kinderen, want ik heb al een caleidoscopische identiteit, die minstens voor vier telt. Ik heb dus voldoende aan mijzelf, ik hoef geen extenties. Mijn borsten reiken ver genoeg, mijn verstand eveneens, en mijn gevoelens mogen zelfs wel wat ingekort. Mijn vingers zijn bovendien niet gemaakt om de stang van een buggy vast te houden. Nee, die zijn eerder geschikt om een bloedlul af te trekken of een toetsenbord te bespelen, snapt u wel? En komt u me nu in godsnaam niet aan met dat gelul over die biologische klok die straks als een tijdbom in mijn kut gaat tikken. Dat is zóóó beledigend en onbeschoft als ze je zeggen dat je daarover niet kunt meepraten als twintiger! Nee, meneer, ik ben ook niet van plan om uitstelmoeder te worden, zo’n mens dat haar eicellen laat invriezen om tenminste nog een beetje garantie te hebben dat ze haar tieten ooit beschikbaar kan stellen aan een despotische melkmuil…
Op het moment dat een vrouw een kind krijgt valt er niet meer normaal mee te praten. Ik geloof dat het belangrijkste in het contact met mensen gedeelde interesse is. Ik ben echter niet geïnteresseerd in bekkenbodeminstabiliteit of de kwaliteit van Kiddybips voorgevormde luiers en soortgelijke thema’s. Daarom hebben moeders of aanstaande moeders mij helemaal niets te melden. Die zijn trouwens ook helemaal niet geïnteresseerd in wat ik te vertellen heb. Politiek, literatuur, kunst, seks of welk ander onderwerp ook dat zich buiten de kinderkamer afspeelt is van geen enkel belang meer voor hen. Ze hebben zich volkomen aangepast aan hun kinderen, met wie ook niet valt te communiceren.’
Maar wie verschuilt zich achter het pseudonym ((O)). Is het inderdaad een vrijgevochten vrouwspersoon of is het een meneer die bulderend van de lach ons allemaal bij de neus neemt. Cup J of cup K, dat bestaat toch niet? Maar een speurtocht op internet gaaf Maan gelijk, ze bestaan wel. Toen maar eens www.ikbenmaan.com gegaan. Ik zie een man nog niet zo’n website bedenken. Maan zal dus toch wel een vrouw zijn. Ik ben enorm benieuwd wie er echt achter haar pseudoniem zit.
Een overrompelend boek.
Aan dit boek werd tevens ruim aandacht besteed in de boekenrubriek LeesKost van het programma PuurCultuur op MeerRadio (woensdag 19 september 2012).